پيرَ ٽانڊن مٿان پَچائيندو.
ڌرتتيءَ سان ڪو لَئنون لڳائيندو؟
مون ۾ آھن اڃا به ڪجهه چِڻنگون،
ڪير ڀَنڀٽ ڪري جَلائيندو. ؟
مون وطن جي وَتي آ واٽ سَدا،
پنڌُ توکي منھنجو ٻُڌائيندو.
خوف تنھنجو کَنڀي کَنيون آھي،
ھاڻ توکان نه ڪو لَنوائيندو.
ھي اڪيليون نه ڀينرُون آھن،
ھر ڪو ڀائر سَندن سَڏائيندو
تاءُ تو تائين پُھچندو ڏِسجان،
تنھنجي تارونءَ کي ڀي تَپائيندو.
پاڻ کَپجي اُھو ختم ٿيندو،
ديس جا خواب جو کَپائيندو.
ڪنڌُ ڪَپجي ڪِري سگهي ٿو پر!
ھي نه “باغي” ڪڏھن جُهڪائيندو.
*