باهوءَ جي نالي
او “باهُـــو” تنھنجي ڌرتـيءَ تــي،
مــان آيـــس ميـــرا پـــير کــڻي.
مــــن پـــاتــو ويــس فقـــيري آ،
دل آئــي “هُــو” جـي سَيئن هڻي.
اڄ مون کي “هُو” جي ڇِڪ ڇِڪي،
آ تــنھنجــي دَوار کـــڻــي آئـــي.
ڏُِس!تنھنــجي حق جي حيرت آ،
گـــيــڙو سَـــنسار کـــڻـي آئـــي.
تو يار! فريـبي دنيا کـي،
آ پـــيار ڀَـــريـــو پيـــغــام ڏنـــو.
تـــو مَـــتوالن جــي محــفل مان،
هـِــن جَـــڳ کــي گيڙو جام ڏنو.
ڏِسُ!تنھــنجي آڳنڌ تي جُهـومي،
اڄ شـــام شَـــفق ســـان آئـــي آ.
ٿـــو ڀانـيان تنھنجي نگريءَ تي،
ڪـــائنـــات اُفـــق ســـان آئـــي آ.
ٿـــو تـــو ۾ پـــيار پَـــساھ کـڻي،
تـــو عشـــق ڪـــيو لافـــانـي آ.
تـــو رَمـــز سُــڃاتي مـَجذوبي،
تـــو گــس ڏيــکاريو گِــيانــي آ.
هــي”باهُو“، “بُلھي“، “شاهه حُـسين“،
ٽَئـي وائـــي آھـــن وَحــدت جي.
هــي ســنڌ، پنــجاب ملائــين ٿــا،
هـــي آهـــن پُـــل مـُـحـــبت جي.
ٿـــي ڌرتــي پاڻ ڌَمــال هڻـــي،
هـــر ذرو ٿـــيــو وَجـــدانـــي آ.
آ ڪـــيڏو ڪـــيـف، قـَــرار هتــي،
هــت هـــر لــَمحو سُـــلطاني آ.
تو وٽ ته نه ڪو مَت ڀيد هُيو،
تـو سڀ کي سينـي سـان لاتـو.
پر تنھنجو هي پنجاب ميان!
اڄ پـِــٽ بـَـڻـــيــو آ پـــــاراتـــو.
جنھن تنھنجي در کي ٺُڪرائي،
آ تـَــخـــت بــڻـــايـو لاهـــوري.
او”بــاهُو“تنھنـجو دَرس ڇـڏي،
هر ماڻھونءَجي جندڙي جهوري،
پـــر منـھنـجي ســنڌ اُهـــائـي آ،
جـا شـاھ، ســچل، ســاميءَ جوڙي،
آ اَنــالــحق جــي ڇانـــوَ مَـــٿـس،
جنھن وَحدت جي منزل ووڙي.