ڪراچي
خدا جي خُواب جي اُجري
اَزل کان ساڀيان تو ۾
ستارن ۾ سَدا اُڀري
ڪراچي! ڪَھڪشان تو ۾
اسان جي ڀاڳ جو روشن
ڪراچي! تون ستارو آن
گُلابن سان ڀَريل گُلشن
مُحبت جو نظارو آن
ڪراچي! سمنڊ آهين تون
اسين تنھنجون سِپُون آهيون
ڪنارن تي پَيل ڪوڏيون
اُنھن مان هار ٿا ٺاهيون
ڪراچي مارئي جھڙي
ڪراچي سنڌ جي سُھڻي
ڪراچي ساھ ۾ اهڙي
ڪراچي ديس جي مُھڻي
ڪلاچي ڪاڪ مومل جي
سنڌوءَ جي سِير ۾ سُھڻي
ڪلاچي جوت مَشعل جي
سدا تصوير ۾ سُھڻي
سِرشٽيءَ کي سَمائي ٿي
ڪراچي ڪائناتون ڪئي
مٽيءَ سان ڀي مَلھائي ٿي
ڪِروڙن کي جِياپو ڏئي
ڪراچي سنڌ جي شَھ رَڳ
ڪراچي دل ۾ ڌڙڪي ٿي
سنڌوءَ جي آ مَٿي تي پَڳ
هوا ۾ سڙھ جيان ڦَڙڪي ٿي
ڪراچي مورڙي جي آ
ڪراچي آهي موکِيءَ جي
نه هي ڪنهن گهورڙيي جي آ
نه ئي ڪنهن ٺَڳ ٺوڳِيءَ جي
مِڙيا توتي وري مانگر
گِدڙ گڏجي پيا سڀئي
ڪندا ڇا هي نوان “نادر“
تنھنجا عاشق اُٿيا سڀئي
ڪراچي هر جنم توسان
رهيو آهي سدا رهندو
اسان جو آ عزم توسان
نه نقشو سنڌ جو ڊَهندو
ڪلفٽن ۽ ڪياماڙي
مَنھوڙي ۽ لِياريءَ جا
لَڙي ايندا سڀئي لاڙي
وچولي، سنڌ ساريءَ جا
*