سماج سڌارڪ اعظم سرڪيءَ جو ڪُمهلو وڇوڙو
نوجوان اعظم سرڪي ڪيترن ئي بي پهچ ۽ لاوارث ماڻهن جو سهارو هو. هن قبيلي جا ماڻهو سوين سال اڳ بلوچستان جي پهاڙن مان اچي جيڪب آباد جي ٺل تعلقي ۾ آباد ٿيا جتي اڄ به سندن قبيلي جا ماڻهو وڏي تعداد ۾ آباد آهن. سندن سردار ڊاڪٽر سهراب سرڪي سابق ايم پي اي وڏي اثر رسوخ وارو ماڻهو ليکجي ٿو. سرڪين جو هي پاڙو پنهنجي قبيلي کان ٽٽي ٺٽي ضلعي جي ڪوهستاني علائقي ۽ ڪچي ۾ اچي آباد ٿيو، جن مان ڪي ماڻهو ٺٽي شهر ۾ ورهاڱي کان اڳ ۾ واڻين سيٺين وٽ منشي گيري ۽ ٻنين سنڀالڻ جي ڪم کي لڳي ويا. ورهاڱو ٿيو ته واڻين جا شهر جي ڀرپاسي ۾ باغ ۽ پلاٽ سندن قبضي ۾ آيا. هن خاندان مان پهريون پڙهيو لکيو ماڻهو پير محمد سرڪي وڏي قد ڪاٺ وارو سگھارو ماڻهو ڄاتو وڃي ٿو. ان کانسواءِ غلام مصطفيٰ سرڪي، محمد موسيٰ سرڪي، الھڏنو سرڪي قبيلي جا ڄاتل سڃاتل ماڻهو آهن، جيڪي ٺٽي جي سياسي ۽ سماجي ڪار وهنوار ۾ پنهنجي نمايان حيثيت جا مالڪ آهن. پر مرحوم اعظم جي ڳالھه ئي ٻي هئي. پاڻ هڪ الھه لوڪ ماڻهو لڌو عرف قطب الدين سرڪيءَ جي گھر ۾ 1975ع ڌاري جنم ورتائين. تعليم کان فارغ ٿي ٺٽي شهر جي شاهي بازار ۾ ريزڪيءَ جو دڪان کوليائين. هن جو ٿوري ئي عرصي ۾ ٺٽي جي وڏن ڪاروباري ماڻهن ۾ شمار ٿيڻ لڳو. سندس سماجي اُٿي ويٺي غريب غربي سان بنا ڪنهن تڪلف ۽ وڏائيءَ جي اٿڻ ويهڻ، بيمار بي سهارا، بي پهچ ڏکويل ماڻهن جي ڪم اچڻ سندس زندگيءَ جو مقصد هو. طبيعت جي انهيءَ سڀاءَ ۽ انسان دوستيءَ جي ڳڻن هئڻ ڪري پاڻ وڏن وڏن کي پوئتي ڇڏيندو ويو. بقول لطيف جي:
ننڍو تان ڪوهه، پر وِکين آهي وترو
ويو ڪاڪ ڪنڌين ۾ پهس پکي جيئن پوءِ
هن ڪُرسندو ڪوءِ، ميو ماٺو نه ٿئي.
سندس دروازا لاچار ۽ دکي انسانن لاءِ سدائين کليل رهيا، آڌي مانجھيءَ جي ڪو مصيبت جو ماريل سندس در تي لنگھي ويو ته هٿين خالي نه موٽيو. هڙان وڙان ڏئي به ان گھرجائو جي گھرج پوري ڪرڻ سندس اولين فرض هو. ”ڪانه پڇي ٿو ذات، جي آيا سي اگھيا“ سندس زندگيءَ جو مقصد هو. پاڻ هزارين ايڪڙن تي مشتمل فش فارم ۽ نرسريون قائم ڪري پنهنجي ڪاروبار کي وسعت ڏيئي رهيو هو ته موٽر سائيڪل جي حادثي ۾ ڦوهه جوانيءَ ۾ بي رحم موت جو شڪار ٿي سڄي ٺٽي کي سوڳوار ڇڏي هليو ويو. شايد لطيف سرڪار اهڙن ماڻهن لاءِ ئي فرمايو آهي ته:
مر ته موچاري ٿئين اجلان اڳي اڄ
مُنڌ ڀنڀوران ڀڄ، جِم ورن ۾ واڪا ڪرين.
(لطيف)
(روزانه سنڌو حيدرآباد، ڇنڇر 25 مئي 2002ع )