هن اليڪٽرانڪ ايڊيشن لاءِ ڪُجھه لفظ
بهرحال اڄ کان ۴۰ سال اڳ کن جو زمانو اهو هو جڏهن اسان جو ملڪ، سنگاپور ۽ سريلنڪا، ملائيشيا ۽ ٿائلنڊ جهڙن ملڪن کان هر فيلڊ ۾ سڌريل ۽ تعليم يافته هو. هنن ملڪن جا نوجوان اسان جي ملڪ ۾ تعليم حاصل ڪرڻ لاءِ ايندا هُئا. مٿين ملڪن ۾ اڃا ايئر لائين شروع نه ٿي هُئي ۽ اسان جي PIA کي هلندي ڏهه سال ٿي ويا هئا. سنگاپور، سريلنڪا ۽ ملائيشيا جهڙن ملڪن جي هوائي ڪمپني توڙي جهازران ڪمپنيون اسان جي پاڪستانين وڃي شُروع ڪيون.
دنيا جي مقابلي ۾ اسان وٽ مهانگائي به نه هُئي. ۱۹۶۸ع ۽ ۱۹۶۹ع ۾ آمريڪي ڊالر جي قيمت چار روپيا هئي ۽ ۱۹۷۳ع ڌاري ڏهه روپيا وڃي ٿي. آمريڪا ۾ حجام هيئر ڪٽ جا ۴ ڊالر يعني ۴۰ روپيا وٺندو هو ته اسان کان رڙ نڪري ويندي هُئي جو اسان وٽ صدر جي ايئرڪنڊيشن دڪان “ماڊرن هيئر ڊريسر” وٽ به، ڪٽائي ٻه روپيا هُئي. جپان ۾ هڪ ڊالر يعني ڏهن روپين ۾ ۴۰۰ يين ملندا هُئا. اسان جيتوڻيڪ جونيئر انجنيئر هئاسين، پگھار فقط ۴۰۰ روپيا هُئا. جنهن جو فقط اڌُ ٻاهر ملندو هو ته به ٽئڪسين ۾ چڙهندا هئاسين. اڄ اسان جي ملڪ جي سڪي جو قدر ڪِرڻ ڪري جهاز جو هڪ چيف انجنيئر به جپان جهڙي ملڪ اندر بس ۾ چڙهندي ٻه دفعا سوچي ٿو. آمريڪا ۾ سستي ۾ سستو حجام به ۱۲ ڊالر وٺي ٿو يعني هڪ هزار روپيا. سنگاپور جو ڊالر جيڪو اڍائي روپيا هو ۽ پوءِ ۱۹۷۳ع ۾چار روپيا ٿيو اهو اڄ پنجاهه تي وڃي پهتو آهي. جپان جو سڪو YEN ايڏو مٿاهون ٿي ويو آهي جو اڄ ڏهين روپئي ۾ ۴۰۰ بدران فقط ۴ يين ملن ٿا! سو ڪيتريون ڳالهيون اڄ جي پڙهندڙن کي هڪ خواب محسوس ٿيندو.
الطاف شيخ
ڪراچي، ۱۴ مارچ ۲۰۰۹