مفت ۾ حجامت
جهاز جو ريڊيو آفيسر شير علي ٻيڙيءَ ۾، چشمو ۽ رومال، ڀَر ۾ رکي ويٺو. اٿڻ مهل غائب. جهاز سمنڊ ۾ بيٺو هو، چؤڌاري ننڍين ٻيڙين وارا چيني ڦرندا ٿي رهيا. ڪنهن کي موقعو مليو ٿي ته رسن ذريعي مٿي جهاز تي چڙهي، جهاز جي عرشي تي پيل ڪا نه ڪا شيءِ چورائي ورتي ٿي.
تيل جا خالي ڊرم رکيا هئا. هڪ سنگاپوري ڏٺم ته هڪ ڊرم پيو ريڙهي. پڇيومانس: “ڇا پيو ڪرين؟”
ڏاڍي مزي سان ٻڌائڻ لڳو ته: “هن تي بيهي جهاز جي هئچ ۾ ٿو ڏسان ته سامان ٺيڪ طرح سان خلاصي رکي رهيا آهن يا نه.” مون سمجھيو شايد اسان جي مڪاني آفيس جو ماڻهو آهي ۽ ڊيوٽيءَ جي سلسلي ۾ آيل آهي. سو وڌيڪ نه چيومانس ۽ ڊرم رکي ان تي بيٺو رهيو. پنهنجي ڪئبن ۾ پهچي وري مون کي ٿورو شڪ ٿيو ۽ انهن ئي پيرن تي ٻاهر نڪتس. ڏسان ته سنگاپوري ۽ ڊرم ٻئي غائب. هيٺ ڏسان ته ساڳيو همراهه پنهنجي ننڍي ٻيڙيءَ ۾ ڊرم رکيو اهو پيو وڃي.
اڪيلو بس ۾ وڃي رهيو هوس. پاڻ سان گڏ هڪ لفافي ۾ هلڪو ڦلڪو سامان ورتل هو جيڪو ڀرسان رکيو ويٺو هوس. ٻي سيٽ تي سنگاپور جي هوائي اڏي تي ڪم ڪندڙ مدراسي ويٺو هو، جو مون کي هتي جي مشهور عمارتن بابت ٻڌائيندو رهيو. آءٌ ڪڏهن اڳينءَ دريءَ مان ۽ ڪڏهن پٺينءَ دريءَ مان ڏسندو رهيس. اتي هوائي اڏو اچي ويو ۽ هن کي لهڻو پيو. لهڻ وقت چيائين: “سامان جو خيال رکُ.”
چيومانس؛ “ها. لهڻ وقت ياد ڪري کڻندُس.” وراڻيائين: “ها، لهڻ وقت ته ضرور خيال رکجانءِ. پر هينئر هيڏانهن هوڏانهن ڏسڻ وقت به خيال رک. هيترو وقت ته آءٌ نظرداري ڪندو رهيس. هاڻي آءٌ لهان ٿو.”
چوريءَ جو ساڳيو عالم ٻڌو اٿم ته منيلا (فلپائين) ۾ به آهي. هڪ پاڪستاني، دوست سان گڏ ٽئڪسيءَ ۾ وڃي رهيو هو ته هن دريءَ کان ٻاهر ٻانهن ڪڍي. تنهن تي منيلا جي دوست چيس: “ٻانهن اندر ڪري ويههُ.”
“او ساري! ڀُل ٿي وئي. اسان جي ملڪ پاڪستان ۾ به دريءَ کان هٿ يا ٻانهن ڪڍي ويهڻ جي اجازت ناهي. متان ٻي بس ٽڪر هڻي وڃي.”
“نه نه اها ڳالهه ناهي!” منيلا جي رهاڪوءَ سمجھائيندي چيس؛ “متان واٽهڙو سَٽ ڏئي واچ نه لاهي وڃنئي.”
هڪ ٻيو قصو عام آهي ته هڪ همراهه پنهنجن دوستن کي ڊنر جي دعوت ڏني. ان ۾ کين پنهنجي سوني منڊي ڏيکاري. ٽيبل تي ڏسندي ڏسندي ڪنهن غائب ڪري ورتس. گھڻو ئي ڳوليائون پر نه ملي. ميزبان ڪهڙي گھر آئي مهمان تي الزام يا شڪ ڪري. سڀ معزز هئا، آخر هن کي من ۾ آئي ۽ چوڻ لڳو: “ٻن منٽن لاءِ بتي گُل ٿا ڪريون، ٿي سگھي ٿو ته منڊي ڪنهن وٽ ڀُل ۾ رهجي وئي هجي. جنهن وٽ به هجي ته هو مهربان هن چانديءَ جي ڪٽوري ۾ رکي. ڪنهن کي به خبر نه پوندي ته ڪنهن وٽ هئي.”
ٻن منٽن بعد منڊيءَ کي ڏسڻ لاءِ جڏهن بتي ٻاري وئي ته چانديءَ جو ڪٽورو به غائب هو.
سو سنگاپور ۾ ظاهري طرح ڪو اهڙو لڳندو ڪو نه، پر پرکڻ سان ڪٽورو به نه ڇڏڻ وارا گھڻا ملندا.
هونءَ ته خير دنيا ۾ ان کان به وڏا وڏا چور پيا آهن. در تي ڪڙو کڙڪيو ۽ بيگم صاحبه کي همراهه ڪڪڙ ڏيندي چيو؛ “آءٌ صاحب جو پٽيوالو آهيان. صاحب هي ڪڪڙُ موڪليو آهي. چيو اٿس ته ڀت تي جيڪوگھڙيال لڳل آهي سو لاهي ڏي. آفيس ۾ اڄ لاءِ ٿو کپي.”
وسوڙيل عورت، ڪڪڙ جي خيال ۾ گھڙيال لاهي ڏنس. شام جو جڏهن مڙس بنا گھڙيال جي گھر آيو ۽ پُڇا تي ٻڌائڻ لڳو ته ڇا جو ڪُڪُڙ ڇا جو گھڙيال، کيس ته ڪا به خبر ناهي. سڄي رات چورن کي گاريون ۽ پوليس جا دڙڪا ڏيندو رهيو.
ٻئي ڏينهن وري ڪڙو کڙڪيو ۽ هڪ ٻيو مهانڊو بيٺو هو. چي: “آءٌ صاحب جو پٽيوالو آهيان. صاحب ٿو چوي ته اهو ڪڪڙ ڏيو ته پوليس وارن کي ڏيکاري چورن کي سوگھو ڪرايون.” سادي عورت اهو ڪڪڙُ به هٿان وڃائي ويٺي.
هاڻ جڏهن توهان هيترا لطيفا ٻڌا آهن ته ان قسم جي ٺڳين جو هڪ ٻيو به سهي. ڪو همراهه حجام جي دڪان ۾ ٻار سان آيو. پنهنجا وار ۽ ڏاڙهي ٺهرائي، حجام کي چيائين: “ڇوڪري جا به وار ٺاهه ته آءٌ تيسين ڀر واري دڪان تان پان وٺي ٿو اچان.”
ڪلاڪ ٻه گُذري ويا ۽ جڏهن حجام پئسن جو انتظار ڪري ٿڪجي پيو ته ڇوڪر کان پڇيائين ته: “پڻهين ڪٿي آهي؟” ڇوڪر چيس: “آءٌ ته ان ماڻهوءَ کي سُڃاڻان به ڪو نه.”
“ته پوءِ هن سان آئين ڪيئن؟” حجام پڇيو.
“رستي تي راند پئي ڪيم ته ان پڇيو ته ‘مفت ۾ وار ٺهرائيندين’ ۽ هتي وٺي آيو.”