اڌ فلم مان اٿڻ جو راز
هڪ دفعي ته هڪ محترمه کان ذري گھٽ ڇڙٻون به کاڌيونسين. سنگاپور جي سلور سٽي سئنيما هال ۾ فلم ڏسڻ وياسين. فلم شروع ٿيڻ ۾ اڃا وقت هو. سو ٽڪيٽون وٺي ٻاهر هوٽل ۾ چانهه پي آياسين ته ماڳهين دير ٿي وئي ۽ فلم شروع ٿي چُڪي هئي. ٻاهر ‘هائوس فل’ جو بورڊ لڳي چُڪو هو ۽ ڪيترا ئي بنا ٽڪيٽ جي مايوس بيٺا هئا. اسان وت ته ٽڪيٽون هيون. ماڻهن کي پري ڪندا اڳتي وڌندا وياسين. هڪ عورت جڳهه ڏيندي ٻيءَ کي چيو: “ڇورن وٽ ٽڪيٽون ٺهن ڪو نه. چشمن هوندي به شايد ‘هائوس فل’ جو بورڊ نه ٿا پڙهي سگھن، جو ڌوڪيندا اچن.”
مون سان گڏ ريفريجريشن انجنيئر محمود هو، تنهن کي ته ڳالهه سمجھه ۾ نه آئي. ان کان يڪدم ٽڪيٽون وٺي محترمائن کي ڏيکاريندي چيم: “ٽڪيٽون آهن، اسان کي اڳتي وڃڻ ڏيو.” هنن کي به اها اميد نه هئي ته ڪي اسان سنڌي آهيون، جو هتي جا رهندڙ سنڌي سڀ هڪ ٻئي کي سُڃاڻين. ڏاڍيون ڦڪيون ٿيون.
اندر سئنيما ۾ گھڙياسين، اوندهه ۾ هٿوراڙيون هڻي پنهنجي سيٽ وٽ پهتاسين. جھڪي روشنيءَ ۾ نظر آيو ته ڪنڊ تي ٻه ملئي ڇوڪريون ويٺيون آهن. انهن جي ڀر ۾ اسان جي جڳهه هئي يڪدم محمود کي ڌڪو ڏئي پرينءَ سيٽ تي وهاريم ۽ پاڻ ڇوڪرين ڀرسان ٿي ويٺس.
“هي ڇا آهي؟” محمود پڇيو.
“هي ان ڪري جو، تو کي جي هن سيٽ تي ويهڻ ڏيندس ته هڪ ته تون فلم ڏسڻ جي باوجود به سمجھي نه سگھندين ۽ ٻيو ته متان هنن ڇوڪرين سان کيچل ڪري وجھين ته مون ۾ هن وقت نه وڙهڻ جي پهچ آهي نه ڇڏائڻ جي.”
“هائو برادر! سڀ صحيح آهي.” هن اهڙي اٻوجھه نموني سان چيو ڄڻ مون هن جو ڪو حق غصب ڪيو هجي ۽ هيڻائي سبب هو مون سان وڙهي ته نٿو سگھي، پر مجبورن صبر کان ڪم ٿو وٺي.
ڇوڪريون لڳاتار چُرپُر ۽ سُس پُس ڪنديون رهيون. محمود جي پٺيان ٻانهن هٽائي چيومانس: “يار ڪجھه تون ته نه پيو ڪرين؟”
“نه برادر! تون ته ماڳهين چوڪيدار بنجي ويهي رهين. ٻانهن ته تو تائين رکي اٿم. اها به ٿو پري ڪريان، بس؟”
پنج ڇهه منٽ گذريا ته هنن ملئي ڇوڪرين پهرين هڪٻئي سان جڳهه بدلائي پر آرام نه آين. آخر اڌ فلم مان سئنيما هال ڇڏي هليون ويون. محمود چيو؛ “يار، مونکي شڪ پيو پوي ته تون ئي ڀر ۾ ڪجھه دونهين دُکائي رهيو آهين.”
“نه يار، اها ڳالهه ناهي. هاڻ اچ ته آرام سان ڪنڊ تي سندن جڳهين تي ٿي ويهون.” اسان اٿي سندن ڪنڊ وارين سيٽن تي جهڙو ويٺاسين، ته اسان کي ان راز جي خبر پئجي وئي، جنهن کين جڳهيون بدلائڻ ۽ آخر ڇڏي وڃڻ لاءِ مجبور ڪيو. بلڪل اڳين سيٽن تي ٻه سک وڏيون پڳڙيون ٻڌي ويٺا هئا ۽ اسان جهڙن ڊگھن کي به سامهون پڙدو نه پر پٽڪا نظر اچي رهيا هئا. محمود يڪدم چيو: “برادر، وري پنهنجي جڳهه تي هل. هي انڊس گلاس فئڪٽريءَ جا ته ٺهيل آهن ڪو نه، جو آرپار ڏسي سگھجي.”