پورٽ ڪلانگ جي هوٽل جي ماني
“اڙدو؟!” هو اسان کي گھورڻ لڳو. “اڙدو ته مونکي ڪا نه ٿي اچي!”
“اها هينئر جا اڙدو ڳالهائي!” اسان چيس.
“اوهه! اها ته هندي زبان آهي.” اسان جي بيوقوفيءَ تي کلڻ لڳو. کاڌي لاءِ اسان ٽنهي دوستن مختلف آرڊر ڏنا. هڪ چڪن فرائي، ٻئي سادا چانور ۽ ٻوڙ، ٽئين ماني ۽ ٻوڙ. هو پنهنجي اڇي ڌوتيءَ جو پلئهُ ٺيڪ ڪندو ويو ۽ پهرين سلاد کڻي آيو. جنهن ۾ ونگن، ٽماٽن ۽ بصرن جي ڪاتر هئي ۽ مٿان ٽماٽو ساس پيل هئي. پاڻيءَ بدران هتي مانيءَ تي ڪوڪا ڪولا، ناريل يا ڪمند جو رسُ پيئن. پاڻيءَ لاءِ اسان جتي به گھر ڪئي ٿي ته بيدليءَ سان تازو پاڻي آڻي اڳيان ٿي رکيائون. ٿڌي پاڻيءَ لاءِ چار آنا الڳ. کاڌو اسان سڀني کي تمام گھڻو وڻيو. ٿي سگھي ٿو ته سڄي ڏينهن جي بُک هئيسين، انڪري. ڪڪڙ جو هتي سڄو ٽڪر ڏيڻ بدران، ان جا ننڍڙا ننڍڙا ٽڪرا چانورن سان گڏ فراءِ ڪري ڏنا وڃن ٿا. ان کان علاوه گانگٽن ۽ آمليٽ جا ٽڪر، ساوا مرچ ۽ ڌاڻا پڻ چانورن سان مليل هئا. ڪنڊ تي وڏي تئي تي هڪ همراهه اڦراٽا پچائي رهيو هو. سندس اڳيان کوپري ۽ گيهه جا ڌار ڌار دٻا هئا ۽ گراهڪ جي مرضيءَ مطابق استعمال ڪري رهيو هو. اٽي جا ٻه پيڙا کڻي، الڳ الڳ مانيون ٺاهي ملايائين ڪو نه ٿي، پر هڪ ئي لپي مان تمام وڏي قطر جو سنهو تهه ٺاهي، ان جا پاسا ورائي، اوڏي ماني ٿي ٺاهيائين، جيڏي اسان وٽ عام آهي. ان اڦراٽي جا اٺ آنا. چڪن رائيس جا ٽي روپيا، نوڊلس ٿالهيءَ جا ٻه روپيا. ان کان علاوه مدراسي ۽ هندو گوشت نه کائيندڙ، چانور کائي رهيا هئا. انهن کي چانورن مٿان ٿورو رسُ ۽ ڀاڄي رکي ٿي ڏنائون. جنهن جو روپيو کن ورتو ويو ٿي. ناريل يا ڪمند جو رسُ به چئين آني مليو ٿي، پر هتي جو ڪمند ۽ ناريل تمام لذيذ آهي. پڙهندڙ سوچي رهيا هوندا ته مون کي ڇا ٿي ويو آهي جو اڄڪلهه قيمتون به لکندو وڃان.
ڪراچي ڇڏڻ وقت ‘هلال پاڪستان’ جي ايڊيٽر سراج الحق چيو هو ته: “يار سفرنامي کي اڃا ڪجھه تفصيل سان لکُ، ٿي سگھي ته شين جون قيمتون به ڏي، جيئن اسان کي اندازو ٿئي. ان کان علاوه ٻين ملڪن جي شادين مُرادين ۽ مرڻي پرڻي جون رسمون ۽ رواج پڻ لکندو ڪر.”
سو جيڪڏهن ڪو پڙهندڙ اگھن جي لسٽ يا اڳتي ڪٿي بنا دعوت جي شاديءَ ۾ شريڪ ٿيڻ جو احوال پڙهي بور ٿئي ته سراج صاحب کي ئي شڪايت جو خط لکي سگھي ٿو، جو ان ۾ منهنجو ڏوھ ڪونهي.