مان ڏسي رهيو آهيان
هُوءَ پنهنجي ڪمري ۾
شام جو پريشان آ
هٿ ٻيئي مهٽي ٿي
چِڙ ۾ چوي ٿي پئي:
”سعيد کي وساريان ڪيئن؟
هو ويو آ ڳنڍجي اِيئن
وڻ سان جڙون هن جيئن
مان ڪريان ته ڇا ڪريان؟
هي جي منهنجون ٻانهون هِن
سي نه هن جون راهون هن
هي ته هارَ هن ڪنهن جا
ڪيئن اِهي ڏيان هُن کي
هي امانتون آهن
ان جون جنهن کي چاهيان ٿي.
”سعيد ڪو چريو آهي
چئي ٿو: ”مان مهين وارو
ساڳيو سنگتراش آهيان
منهنجي نرتڪي آن تون!
هي جي جُوڻ جون ڳالهيون
هنُ جي آڏو سچ آهن
ڪيترو چريو آهي!
مان نه کيس چاهيان ٿي
بار بار چيو آ مون
هو اڃا نٿو سمجهي!!“
هوُءَ اچي ٿي ٽيبل ڏي
جنهن مٿان پنا پيا هِن
هوءَ پني کي سوري ٿي
۽ کڻي قلم ڳاڙهو
هُوءَ غزل لکي ٿي پئي:
”تنهنجي ڪَوِتا جي مان ڪُٺل آهيان،
پو به توکان ته مان رُٺل آهيان.
تون نه مونکي تلاش ڪر ڪاٿي،
ڄاڻي واڻي توکان لِڪل آهيان.
ڪيترو ڏَس ته مونکي روڪيندين؟
مان چريا! سمنڊ جي اُٿل آهيان.
منهنجو نازڪ بدن آ ڇا ٿي پيو،
حوصلي ۾ ته مان اَٽل آهيان.
تنهنجي عينڪ ۾ عڪس بيٺو آ،
مان ته توکان پري وَيَل آهيان.“