پنجڪڙو نظم
مان ڏسان ٿو پيو
مان ڏسان ٿو پَيو مَن جي شيشي منجهان:
نيڻ، نڪ، تِـرُ ۽ رخسارَ چمڪن پيا
چاندنيءَ ۾ سندس وارَ چمڪن پيا
آ اڱڻ ۾ سُتل، چنڊ چهري مٿان
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
هورڙيان هورڙيان لڱ پُسائي پَئي
وهنجندي گيت منهنجو ڪو ڳائي پئي
رنگ شاوَر منجهان ٿا ڇَڻن هُن مٿان
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
هرکڻي ٿي پئي، هر رکي ٿي پئي
منهنجي تصوير هر هر ڏسي ٿي پئي
۽ رکي ٿي ڇڏي چپ ان جي مٿان
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
الوداعي نظر سان ڏسي ٿي پئي
”مارئي هاسٽل“ کي ڇڏي ٿي پئي
هُوءَ اُگهي ٿي اکيون پنهنجي پوتيءَ سان
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
رات ويلي اڱڻ منهنجو مهڪي پيو
تنهنجو چهرو نظر منجهه چمڪي پيو
نيڻ منهنجا ٻئي تنهنجي ”تِرَ“ جي مٿان
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
نيري دَرَ اوٽ ۾ ڏيوڍيءَ ۾ ٻَئي
”الوداع“ چَئي جڏهن مون وڃڻ جي ڪئي
نيڻ ڀرجي وَيا تنهنجا پاڻيءَ سان
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
ڪوئي ڀاتي نه هو رات جو منهنجي گهر
هيکلو مان سُتل هوس ڪمري اندر
آئي ڪمري اندر کولي در هورڙيان
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
منهنجي نڪ کي وٺي هُن لوڏيو هُيو
ڇرڪ سان مان تڏهن هوس جاڳي پيو
هوءَ ويئي هلي مون وٽان اَسر سان
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
هُو خماريل اکيون، هلڪي لالي منجهن
ڇا ته ڇلڪي پَيو، کِير جهڙو بدن
واڱڻائي وڳو، جسم ڀوري مٿان
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
بستري ۾ سڄي رات سرهاڻ هئي،
انگ انگ ۾ جوانيءَ جي گرماڻ هئي،
سر رکي هئي سُتي منهنجي سيني مٿان،
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
شام ويلي هليا پئي ٻئي ماٺ ۾،
ڄامشوري جي ٿڌڙي هوا ساٿ ۾،
چپ ۾ ويٺا اچي ٻن قبرن مٿان،
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منهنجا.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منهجان:
آ اڇي ويس ۾، پرس ناسي اَٿس
اڄ الائي ڇو منهن تي اُداسي اَٿس
لان ۾ چُپ ۾ ويٺي آ سرتيءَ سان
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان:
اتفاقاً چڙهي منهنجي رڪشا ۾ ڪلهه،
هر مسافر جيان ساڻ هئي چندَ پَل،
۽ لهي ويئي هُوءَ پنهنجي گهر جي اڳيان،
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منجهان.
مان ڏسان ٿو پَيو من جي شيشي منهنجان:
ٻارَ ننڍڙا سڀيئي سُٺا ٿا لڳن،
سڀ سليٽن تي سامهون ڏسي ٿا لکن،
مان لکان ٿو اکر بورڊ تي چاڪ سان،
مان ڏسان ٿو پيو من جي شيشي منجهان.
***