بيت
دائم رهبو ڪِٿ، آهيون سڀئي عارضي،
ڀُرڻو آهي ڀونءِ ۾، ڀُتي آ هيءَ ڀِتِ،
ساڳي نيري ڇِتِ، رهندي ڌرتيءَ جي مٿان.
***
ساڻ نه آهن سٿ، ساٿي سڀ ڇڏي ويا،
ڇاڇا ڏنئه زندگي! ڪهڙي ڪريون ڪَٿ،
کڻي خالي هٿ، موٽياسين مِٽيءَ ڏي.
***
اونداهي پاتال ۾، هيٺ ڪِري پيو آ،
جاني تون سوچين متان، ’سعيد‘ جُهري پيو آ،
هُو ته ٻري پيو آ، تيلي ڏئي هر زخم کي.
***
اونداهي پاتال ۾، خاموشي آهي،
ڪيڏارو ڳائي، ٽوڙيان ٿو مان ماٺ کي.
***
کنڊر موهن-شهر جا، چوڏس خاموشي،
ٿڌڙي مٽيءَ تي وَئي، هن کي ننڊ وٺي،
ڏسي ٿو جوڳي، سپنا سورج-ديس جا.
***
ڳنڍڙيءَ منجهه ٻَڌان پَيو، ميڙي سڀ صفحا،
آئيندي جي شهر جي، ٽرين وڃي ٿي جا،
اُن ۾ سڀ پنهنجا، شعر اُماڻي ٿو ڇَڏيان.