بيت
ڪهڙي آ هيءَ زندگي، دنيا ڪهڙي هيءَ،
ڪرچيون ڪرچيون جيءَ، شيشن واري شهر ۾!
ڏاڍا درد چکي، موٽيا پنهنجي ماڳ ڏي،
وڇوڙي جي مُندَ ۾، سُورن ساڻ سَکي!
وَيا هَنج پکي، اُڏامي آڪاش ڏي.
واتُ ٻَڌائون، ڪُڇيو ئي ڪاٿي اَسان؟
غربت جي گهاڻي اندر، پيڙي ماريائون،
ماري ٻڌائون، پَٽڪو پوءِ ”عظيم“ جو!
ماهيت ڇاهه وجود جي، آخر مان ڇاهيان؟
آهيان ۽ ناهيان، آءٌ انهيءَ جي وچ ۾!
تِرَ تان ترڪي ٿا پَون، ڪيئي جُنگ جوانَ،
تن جا نام نشانَ، نٿو ڪو به لَهِي سگهي.
متان ڀُلجي تون وٺين، وڏائيءَ جي واٽَ،
ڪيئي اونچا ڳاٽَ، پَل ۾ وقتُ لُڻي وَيو.
اچين جي اڄ رات، لاهيان سڀ لباسَ مان،
برسي پَئهُ او سانورا! بڻجي تون برسات،
جيسين ٿئي پرڀات، پُسوُن ٻيئي پيارَ مان.