امام حُسين عه جي ياد ۾
هيٺ چتائي ڏٺو، خيمن مٿان چنڊَ،
ڄڻ ڪو گـهرو راز هو، سانڍيو ساري منڊَ،
ٻارَ پَيا ها نِنڊَ، هئي ڪا سوچ حسين کي.
***
آڌيءَ رات حُسين ٿو، ويٺو ويچاري:
”ڪارا پربت ڪُوڙ جا، همت سان ڏاري،
ايندس اُڀاري، آئون سورج سچ جو“
***
آئون سورج سچ جو، بڻجي آيو هان،
ڌرتي! مان ڄاڻان، توکي گـُهرجي روشني.
***
وڃي مير حُسين ٿو، هلندو واريءَ تان،
پيرن جا نِيشانَ ٿا، چَمڪن ايئن پويان،
ڄڻ هُو پونيَنِ ڪان، چنڊَ ڇڏيندو ٿو وڃي.
***