غزل
صدين جي سوچ ڇڏ تون، لمحن جي جيءُ جاني!
چُٽڪو آ چار گهڙيون، ڪي پَل آ زندگاني!
شاوَر مان روشنيءَ جون، ڇاٽُون ڇَڻي رهيون هِن،
ٿو انگُ انگُ چمڪي، وهنجي پئي جواني!
تو ۾ فنا ٿياسون، تو ۾ بقا ملي آ،
اي عشق! تو عطا ڪئي، هيءَ عمر جاوداني.
واڙين ٿو شعرَ ڇالئه، سياست آ هڪڙو پڃرو،
آزاد ڇڏ هوا ۾، بادَل هي آسماني.
پهرين تون مار ”مان“ کي شاعر! اَنا ڇڏي ڏي!
تون ٺاهه پنهنجو رستو، ناهين لطيف ثاني.
ڪنهن لاءِ ڪپ تي بيٺو، تون ’سعيد‘ منتظر آن،
هر شيءِ لُڙهي وڃي ٿي، رُڪڻي نه آ رَوانِي.
***