غزل
درد جاڳي پَيو، نيڻ ڀرجي وَيا،
رات جو ماڪ ۾، خواب ڌوپي پَيا.
هي جُڳن جو سفر جو کُٽي ئي نٿو،
مان مُڙي ٿو ڏِسان دوست ڪاڏي وَيا؟
هو ڪنارو ڇڏي سمنڊ ڏي ٿو وڃي،
هن کي ڇولين منجهان ڪنهن ته سڏڙا ڪَيا!
اي ستارا! اچو گيت منهنجا ٻُڌو،
جي مون آهن پرينءَ چنڊ جي لئه چَيا.
’سعيد‘ جي قبر تي رات جو روشني،
هو ڏِسو! هو ڏسو! ڏات ٻاريا ڏيا.
***