چـﺂسٽا
ڇُڇڪرون، شور، موڙ ۽ رستا
رات جي زندگي آ جنت جيان
چنڊ، تارا، سڳنڌ ۽ ڪَوِتا.
***
باهه هُن تي، ڇنڀي ٿي دانش کي
اڄ به ڏاڍي چِڙي پَئِي آهي
سعيد آيو نه آ اڃا تائين
هن جي ماني ٺري وئي آهي.
غزل
جِي گهِليو گهڻو، تنهنجي تَرَ ڏي پرين!
پيرَ پهتا نه پر، تنهنجي گهرَ ڏي پرين!
لاڙ مان جي اسان ڏي لڙي پئو ڪڏهن،
ڳوٺ آهي اسان جو اُتر ڏي پرين!
دوستن جون دليون صاف ناهن حبيب!
ڪير ايندو اوهانجي سکر ڏي پرين!
هي جهليو آ اسان جهول تنهنجي اڳيان،
پيار جا گل ڏيئن يا پٿر ڏي پرين!
پاڻ کي دوست! ڳوليا لڀن ڪين ٿا،
ڪير توکي اسان جي خبر ڏي پرين!
تو به پنهنجي اباڻي اجهي کي ڇڏيو،
ها اسان ڀي وڃون ٿا قبر ڏي پرين!
***
* حبيب – حبيب ساجد
غزل
مان به ساڳيو نه هان، تون به ساڳي نه آن،
هاڻ موٽائجي پنهنجو ماضي ڪٿان.
ها، جَلادي آ سياست هتان جي پرين!
داغ ڳاڙها ته ڏس، هن جي چادر مٿان!
ڪنهن ڪئي دشمني، ڪنهن ڪڍيا پير هي،
ڪنهن جو نالو کڻان، دوستن جي اڳيان.
منهنجي تنهائيءَ مونکان کسين ڇو پَئي،
گڏ گذاري نه سگهندينءَ ڪڏهن هن جيان.
ڄامشوري ۾ هاڻي نه آهي پرين،
’سعيد‘ اوڏهين وڃون هاڻ ڪنهن لئه اسان؟
***
وائي
لڙڪ ڀرجيو اچن
پيون ٿيون پلڪون پُسن-
نيڻ آلا ٻئي رات جو.
ڳوٺ سارو ستل سانت ۾
تو لئي ٿا تَڪن-
نيڻ آلا ٻئي رات جو.
وِيو آ سارو وِهاڻو پُسي،
ڪين ٿا هي سُڪَن-
نيڻ آلا ٻئي رات جو.
’سعيد‘ ناهي چِٽي چاندني
چنڊ ڌنڌلو ڏسن-
نيڻ آلا ٻئي رات جو.
***
غزل
ڏنو نه ساٿ سکيءَ هونئن ڪنهن حوالي ۾،
رکيائين نينهن جو ناتو سو صرف نالي ۾.
انڌيري رات ۾ جنهن کي قريب پاتوسين،
اکيون ڏسي نه سگهيون چهرو سو اُجالي ۾.
اسان جي پريت پنن ۾ ئي پُورجي ويئي،
رهيو هو عشق صحافت جيان رسالي ۾.
ڏٺو خدا کي اکين سان مون پنهنجي پاڙي ۾،
نه ڪنهن مَسيت، ڪَليسا، نه ڪنهن شِوالي ۾.
شرير ٻارُ هو لڳندو، ڳنڀير ٿي وِيو آ،
هي ڪيئن آيو آ ڦيرو، ’سعيد‘ لالي ۾!
***
وائي
ڪين پِريَنِ پُڇيو
۽ نه ڪنهن سان ڪُڇيو-
عمر ڪاٽي اَسان سانت ۾.
پير تو وٽ پُڄن ها پرين!
تو ڪٿي هو سَڏيو؟
عمر ڪاٽي اَسان سانت ۾.
دل جي ديوارَ سان سِرُ هڻي
خواهشن پئي پِٽيو-
عمر ڪاٽي اَسان سانت ۾.
’سعيد‘ ٻوڙن سندي جُوءِ ۾
واتُ پنهنجو سِبيو-
عمر ڪاٽي اَسان سانت ۾.
عمر ڪاٽي اَسان سانت ۾.
***
بيت
شيشا عينڪ جا اُگهي، جڏهن ڀي جاچو،
ڪڏهن نه ڪوئي همسفر، پاسي ۾ پاتو،
پنهنجو ئي پاڇو، سعيد اسان سان ساڻ هو.
***
شيشا عينڪ جا اُگهي، ڏِسان ٿو اڳتي،
اڃا آ پرتي، رستو منهنجي ماڳ جو.
***
اُڏريو پئي آڪاش ڏي، دوُنهون ڌرتيءَ تان،
سياڻا ڪين اُٿي سگهيا، گهريُن سوچن مان،
پنهنجين سوچن سان، ويٺي سڀ سَڙي وَيا.
***
وائي
سج سامهون هلو
ڪاهيو قافلو-
ڇو نهاريو، پيا پوئـتي؟
سِرَ مٿان ڇوليون ۽ اسان
سانت ۾ ساحلو!
ڇو نهاريو پيا پوئتي؟
لاش منهنجو نه اُٿندو وري
ها وڃو قاتلو!
ڇو نهاريو پيا پوئتي؟
موت کان پوبه آ زندگي!
موت آ مرحلو-
ڇو نهاريو پيا پوئتي؟
ڇو نهاريو پيا پوئتي؟
***
(سُر مومل راڻو _ بيت)
مومل! تنهنجي ڪاڪ ڏي، کنيون جن وِکُون،
ثابت تَن مان ڪِين ڪو، موٽيو ڏٺو مون،
آهن تنين جوُن، بَٺن پاسي بُٺيون.
***
تو پڄاڻان هي، سارا جارا جوت ري،
ڏيئو، بتي ۽ نه ڪا، چمڪائي چمني،
راڻا! هِن تو رِي، ڪارا ڪمرا ڪاڪ جا.
***
ڪارا ڪمرا ڪاڪ جا، گُگهه ۾ کٽولا،
ڏيئا، بتيون، چِمنيون، وِسي وِيا گولا،
تو ري او ڍولا! رهي ناهي روشني!
***
ڪارا ڪمرا ڪاڪ جا، ۽ هيءَ خاموشي،
سُس پُس ڪنهن سرتيءَ جي، نه ڪا سرگوشي،
هُئي جِت هنبوشي، ڀُڻڪو ناهي اُت ڪو!
***
ڪارا ڪمرا ڪاڪ جا، اونداهو دالان،
آهي مومل سامهُون، نه ڪو شمعدان،
وَيو ٿي ويرانُ، ڪاڪ محل او مينڌرا!
***
اوندهه ۾ نيڻن، ڪاٽيون ڪاريون راتيون،
سُهائيءَ ۾ سامهُون، دِيد ڪَري درشن،
راڻا! ڪر روشن، ڪارا ڪمرا ڪاڪ جا.
***
رنگ برنگي ويسڙا، سانجهيءَ ۽ سرتيون،
ٽاريءَ ٽاريءَ ٽهڪڙا، گلڙن ۾ مُرڪُون،
پوپٽ پڪڙن ٿيون، ڪاڪ محل جي باغ ۾.
***
ڪاڪ محل جي باغ ۾، راڻا رهاڻيون،
وسرن ڪيئن سي مينڌرا، قربن ڪهاڻيون،
تو مون جي ماڻيون، راتيون مَهڪن مَنَ ۾.
***
چاهت وارا چنگ، نه سي ساڳيون سانجهيون،
نه سي ساڳيون سرتيون، نه سي ساڳيا سنگ،
رهيا ناهن رنگ، ڪاڪ محل جي باغ ۾.
***
نيڻن منجهه خمارَ، ڪاڪ محل جي باغ ۾،
ڇَٻَرَ مٿان شام جو، سرتين ساڻ پَسارَ،
سانجهيءَ وکريل وارَ، جوڀن-خوشبو واءُ ۾.
***
ڪاڪ محل جي باغ ۾، اُڀَ مٿان بادَل،
گذريون سُرهيون سانجهيون، توسان او سوڍل،
ساريم جنهن مَهَلَ، اکيون آليون ٿي وَيون.
***
آهيان اڪيلي، هيڏي هن محلات ۾،
ڪائي ٻانهي ڪين آ، نه ڪا سهيلي،
مران ٿي آئيلي! ڪاڪ محل جي ڪُنڊ ۾.
***
آهن پويان پَل، مينڌرا! محلات ۾،
ڪرهو ڪاهي ڪاڪ ڏي، سِگهو آ سوڍَل،
مري ٿي مومل، ڪاڪ محل جي ڪُنڊ ۾.
***
سانجهي پُسيل پنبڻيُون، مُومل ڳل آلا،
رُئندي آلي ٿي وَئي، گلڙن جي مالها،
جيءَ ۾ جُهڙالا، ڪڪر نه ڪوئي ڪاڪ تي.
***
غزل
تارن جي پرين! بارات ۾ آ،
او چنڊ! اَسان جي رات ۾ آ.
ٿو مَنَ مان جهيڻو روڄ اچي،
اڄ دل ته وڏي سڪرات ۾ آ.
هر واٽ ٻڏي وئي پاڻيءَ ۾،
اڄ زور وڏو برسات ۾ آ.
ٽاريءَ تي اڪيلو آ ڇا ٿيو؟
ڇڏ ماٺ پکي! تون لات ۾ آ.
جِيوَن ۾ نه توکي پاتوسين،
ٿي ڏور نه منهنجي ڏات ۾ آ.
ميڙي نه سگهيو پنهنجا ٽڪرا،
ڪيڏو نه ٽـُٽي ويو مات ۾ آ.
***
غزل
پاڻ ارپي ڇڏيوسين ڇولين کي،
پنهنجا ڪهڙا پرين! ڪنارا هِن؟
ها اَسان جي اکين ۾ اوندهه آ،
هونئن ته روشن سڀئي نظارا هِن.
جنهنکي ڄاتو هيوسين دريا دل،
ڪين ڄاتئين ته ڪي اڃارا هِن.
جن جي نيڻن کي تو چميو آهي،
پاڻ کان ڀي اسان کي پيارا هِن.
هڪ ستارو ٽُـٽو ته ڇا ٿي پيو،
نيري اُڀ ۾ سوين ستارا هِن.
تنهنجو خالق! ڀرم ته رکڻو آ،
زندگيءَ سان مڙئي گذارا هِن.
***
وائي
اونداهيءَ ۾ ڪو-
اکيون ڳولي ٿو.
انڌين ڀتين تي
رکي هٿ انڌو-
اکيون ڳولي ٿو.
در پٺيان گهوري
ڪنهن جون آئينو-
اکيون ڳولي ٿو.
سڀُ لتاڙي وِيس
رستي منجهه صفحو-
اکيون ڳولي ٿو.
***
وائي
سِرُون چمڪي پيون
کوههَ جي اندر-
چنڊُ لهي آيو.
آڳر ۾ ”دانش“
ڄڻ آ منهنجي گهر-
چنڊُ لهي آيو.
لهرن ڪنڌ کنيا
پاڻيءَ ۾ جنهن پَر-
چنڊُ لهي آيو.
نيري ساگر ۾
تارا مڇيءَ دَر -
چنڊُ لهي آيو.
***
* دانش – منهنجو پُٽ
غزل
هيءَ خوشبو ڀني،
واءُ کي ڪنهن ڏني؟
ڏِسُ ته ڪيڏي اَڇي،
چنڊ جي آ وَني!
چُپ ڪنارا هُيا،
۽ ندي پئي رُني!
موت ڪستو جهليو،
مون حياتي ڏني!
دَرَ جي ٻيڪڙ منجهان!
ٿي ڏسي روشني!
***
پاڻيءَ ۾ ڪو ڀينڊ ڪريو،
چوڙين وانگر لهرون نڪتيون!
***
تارا ٿا ڏين پهرو،
۽ سج سمهڻ ويو آ!
***
پنجڪڙو
ڳاڙهي تنبوءَ مان هُو نڪري
سِجُ، وڃي ٿو ڪوٺيءَ اندر
ٿيندو صبح ته ايندو ٻاهر
اوڀر واري دَرَ مان گذري
ڳاڙهي تنبوءَ مان هو نڪري.
***
دوهو
وري نه ڪوئي مسيحا، وڃائي سِر پنهنجو،
صليب وارو آ لاڪيٽ تنهنجي ڇاتيءَ تي.
***
هائيڪو
پاڻيءَ جو تلاءُ
ڪِوِليءَ ٿاڦوڙا هنيا
گِهِلي ويس واءُ.
***
پنجڪڙو
وڃي ٿو گَس وٺي ڪوئي
پَيون ظاهر ٿين ڌُنڌليون
پَريان چوٽيون پهاڙن جُون
هليو آ ڏَس وٺي ڪوئي
وڃي ٿو گَس وٺي ڪوئي.
***
وائي
نظر وڇڙي نظارن کان
اَسان اڄ نيڻ ٻوٽياسي.
اڙي ڪَوِتا! اڙي ڪَوِتا!
سنڀالي پاڻ کي رکجان-
اَسان اڄ نيڻ ٻوٽياسي.
ڪناري تي پُڄي لهرن
چيو پاڻيءَ کي هوريان-
اَسان اڄ نيڻ ٻوٽياسي.
نه ڏسباسين اسان ڪاٿي
وڃون ٿا اڄ مٽيءَ هيٺان-
اَسان اڄ نيڻ ٻوٽياسي.
اَسان اڄ نيڻ ٻوٽياسي.
***
وائي
هانءُ پهاڙي، جذبن-جهرڻا
چنچل چنچل اُڌمن-ڌارون
چانڊوڪيءَ ۾ ساٿ پرينءَ جو.
ڪوسا ڪوسا جذبا جاڳيا
ڇِڙي پَيون هِن دل جون تارون
چانڊوڪيءَ ۾ ساٿ پرينءَ جو.
شَرَمَ سمورا ڪپڙا لاٿا
کَڄِيوُن جوڀن ڏانهن نِهارُون
چانڊوڪيءَ ۾ ساٿ پرينءَ جو.
رڳ رڳ منجهه رچي وئي خوشبوءِ
ڇا ته بدن ۾ ٿس مهڪارون
چانڊوڪيءَ ۾ ساٿ پرينءَ جو.
چانڊوڪيءَ ۾ ساٿ پرينءَ جو.
***
وائي
اي ڏات! رڌم تي ساٿ ڏجان
ٿو جِيوَن منهنجو رقص ڪري.
هي لهرون ڌڙ ڌڙ ڌڙڪن ٿيون
مَنُ چاهي ٿو مان سمنڊ ٿيان
ٿو جِيوَن منهنجو رقص ڪري.
ڪي درد هينئين ۾ ڦٿڪن ٿا
اچ دردن کي ڪجهه چين ڏيان
ٿو جِيوَن منهنجو رقص ڪري.
جي گيت اندر ۾ ڇلڪن ٿا
سي گيت الاپن ۾ اوتيان
ٿو جِيوَن منهنجو رقص ڪري.
هن نيري نيري واديءَ ڏي
آڪاش سڏي ٿو مان اُڏران
ٿو جِيوَن منهنجو رقص ڪري.
ٿو جِيوَن منهنجو رقص ڪري.
***
غزل
اَسان جيڪي نيڻن ۾ سپنا سجايا،
نه تن ماڻي ساڀيا ڏٺاسين اَجايا.
اکين جي اڳيان هئي رڳو واٽ پنهنجي،
نه ڄاتوسين ڪنهن ڪنهن ها ڪنڊا وِڇايا؟
اوهان ڏي ميارون نه آهن اسان جون،
اَسان ڀي ته پنهنجا نه وعدا نڀايا.
اکين ۾ تريَس پئي جوانيءَ جون يادُون،
ڪٻٽ مان ڪراڙي ڪڍي خط جلايا.
محبت اسان جي هئي خود فريبي،
تڏهن ’سعيد‘ سمجهيو اَڇا وارَ آيا.
***
وائي
هر ٽڪاڻو ڇڏيو
لاڙڪاڻو ڇڏيو-
پاڻ جوڳي ڪَهي ٿا وَڃون!
هاڻ اچبو نظر ڪينڪي
ها پڇاڻو ڇڏيو!
پاڻ جوڳي ڪَهي ٿا وَڃون!
ٿي سڏي ديد هُوءَ دارَ ڏي
او سياڻو ڇڏيو!
پاڻ جوڳي ڪَهي ٿا وَڃون!
موڪلاڻي ڪريو مرڪندي
هي رُساڻو ڇڏيو!
پاڻ جوڳي ڪَهي ٿا وَڃون!
***
بيت
ساڻ نه آهن سٿ، ساٿي سڀ ڇڏي ويا،
ڇا ڇا ڏنئه زندگي، ڪهڙي ڪريون ڪَٿَ،
کڻي خالي هَٿ، موٽياسين مٽيءَ ڏي.
***
سنڌوءَ ڪپ تي شام جو، سامهون ڪَرِ نهارَ،
سڀ ڪجهه لُڙهندو ٿو وڃي، ڪير ڌِڪي ٿو يارَ،
پِرين، پَلَ ۽ پيارَ، ڦوٽا سڀ درياءَ ۾.
***
سنڌوءَ ڪپ تي شام جو، سامهون ڪر نهارَ،
ڪيڏي سهڻي ٿي لڳي، ڪشتين جي قطارَ،
ڪشتين ڀرسان ٻارَ، پاڻيءَ ۾ تڙڳن پَيا.
***
سنڌوءَ ڪپ تي شام جو، مونکي ڪارو ويسُ،
ڪشتيون ڪاهي قرب جون، دلبر موٽو ديس،
پرين! ايئن پرديس، ڇو ٿا لاهيو ڏينهنڙا!
***
اسان جا نالا، ڀت تي ڄڻ ته لکيا ويا،
مٿان بارش جو پئي، ٿي ويا سڀ آلا،
سارا حوالا، آخر ’سعيد‘ ڊهي وَيا!
***
رايا