بيت
پِيلو ٿي وِيو چنڊ جو، چهرو خوف وچان،
ڪاري بادل سان، چهرو چنڊ ڍڪي ڇڏيو.
***
ڀٽڪيس پئي مان ڀونءِ تي، گم ٿيل ٻار جيان،
دنيا هئي ڏاڍي وڏي، گهر نه لڌو مونکان،
ٿڪجي موٽيس پوئتي، سوچيم ننڊ ڪيان،
سوري پيار منجهان، موت سمهاريو هنجَ ۾.
***
تولئه وقت سمونڊ ۾، لڙهندا آياسين،
ڪين ڪناري تي ملئين، نيڻ رلاياسين،
آيا ها تفريح لئه، تن سان ويٺاسين،
تن کي ٿڌڙي ريت تي، بيت ٻڌاياسين،
ڳاڙهو سج ٻڏي ويو، آخر اُٿياسين،
کڻي موٽياسين، ساڳيا اوسيئڙا اَسين.
***
ڪَوِتا، آئون، ماٺ ۽ -ڪاغذ مٿان نِب،
آڌيءَ منهنجي ڳوٺ جا، سانتيڪا گهَرَ سَڀ،
مٿان نيرو اُڀ، ڄڻ گوتم جو گيان آ.
***
سياڻي ٿي ساڃاهه، ناتو ڇِنَ مَ نينهن جو،
جهاڳي جُڳ آيو اَٿئه، جوڳي تنهنجي لاءِ،
هئه هئه ڪندينءَ هاءِ، هُو جي رڻ راهي ٿيو.
***
ادب ساڻ لطيف جي، اڳيان هو آيو،
نوراني نظرون کڻي، مرشد واجهايو،
اکيون کڻي اُڀَ ڏي، سيد فرمايو:
”راڻي جي رهاڻ مان، ڪو آديسي آيو،
چوڏهينءَ ماههَ چنڊ جيان، ڪِيو ساميءَ سهائو،
لٿو اونداهو، جوڳيءَ سندي جوت سان.“
***
سپنو شاهه لطيف جو، ساڀيان ٿي آيو،
جوڳي تن جي جُوءِ ۾، چاڻ کڻي چايو،
مُوڙهن موٽايو، هن کي پنهنجي ديس مان.
***
جوڳيءَ جهوري جيءَ ۾، اکين ۾ آلاڻ،
ڪارا ڪڪر اُڀ ۾، آنڌيءَ جا اهڃاڻ،
رڻ ۾ سَٿَ نه ساڻ، وڃي پَيو هيکلو.
***
”مونکي اَجائي، تن ڏي تو هو موڪليو،
سانگي تنهنجا ڪين ها، سُڃَ نظر آئي،
بابا ڀٽائي! مونکي سنڌ ماري ڇڏيو!“
***