وائي
چنڊ بيهي رهيو آ سَکي!
چوڏهينءَ ڇوليون کيرَ جون
مان ڪَپرَ جي مٿان-
چنڊ بيهي رهيو آ سَکي!
هُو اڱڻ ۾ سُتل آ ادل*
۽ سکرَ جي مٿان-
چنڊ بيهي رهيو آ سَکي!
پير ناريءَ جا واريءَ تي
رات ٿَرَ جي مٿان-
چنڊ بيهي رهيو آ سَکي!
چـﺂطرف ماٺ آ موت جي
هڪ قبرَ جي مٿان-
چنڊ بيهي رهيو آ سَکي!
***
* ادل سومرو