غزل
عشق ڪاٿي اُهو يادگيري رهي.
قوم ڏسندي نه سا ڪاميابي ڪڏهن،
جنهن جي اڳواڻ ۾ بي ضميري رهي.
ننگ غربت جا نيلام ٿيندا رهيا،
واڪُ ڏيندي ۽ وٺندي اميري رهي.
ناهه ساڳي جنوني طبيعت اُها،
دل جي ڌڙڪن به آ هاڻ ڌيري رهي.
هٿ ڇڏائي وئي جنهن کان اولاد ڀي،
ڪو سهارو تلاشيندي پيري رهي.
سادگيءَ ڦند ڪوئي نه سکيو ڪڏهن،
’سعيد‘ ساڳي اسان جي فقيري رهي.