غزل
اهڙا ماڻڪ جي بي مُلهيا هئاسين.
ٽهڪ ڪنهن جا ٻڌم ته ياد پَيو،
ها، اَسان ڀي ايئين کِليا هئاسين.
ننڊ پنهنجي نصيب ۾ ڪِٿِ آ؟
ڪي گهڙيون رات آهِليا هئاسين.
زورَ وارا ڪري وَيا زاري،
عشق وارا ڪٿي جَهليا هئاسين.
’سعيد‘ پاڇو ئي ساڻ هو پنهنجو،
پاڻ سان ئي ڪٺي هليا هئاسين.