غزل
ڪيترا آيس لتاڙي پيچرا،
پوءِ ڀي ناهن کُٽا ڙي پيچرا.
روڊ ڪاري ديوَ جهڙو ٿو لڳي،
جو ويو آهي چَٻاڙي پيچرا.
سُنب گهوڙن* جا هُيا ڪيڏا تکا،
سنڌ جا معصوم ها ڙي پيچرا.
سوبه هاڻي ڪونه ٿو ڳوليو لڀي،
جو هليو اڳواٽ تاڙي پيچرا.
ڇو وڍيندا ٿا وڃو وَڻ ايترا،
پو ڇڏيندو سِجُ ساڙي پيچرا.
رات ٿي وئي ’سعيد‘ پر موٽيو نه آ،
کيس وِيا ڪيڏانهن لاڙي پيچرا.
***
*ماضيءَ ۾ سنڌ تي ڪاهه ڪندڙ گهوڙا