غزل
رکي ڇڏ پاڻ وٽ دولت، اَسان لئه ڏات ڪافي آ،
آ ڀَر ۾ سونهن جي ديوي ۽ چوڏهينءَ رات ڪافي آ.
اُڏياسين عشق ۾ تنهنجي، ڪري پياسين بلنديءَ تان،
اُٿڻ جي سگهه ئي ناهي، ملي جا مات، ڪافي آ.
نه اچجان هاڻ تون ٻيهر، اسان جي جيءَ جي ويجهو،
نه گُهرجي ساٿ ڪو تنهنجو، اڪيلي ذات ڪافي آ.
وسيو ناهيان مان دل کولي، اَڃا ساري ڀِڳي ناهين،
ٻه ٽي ڪَڻيون پَسي چئين ٿي ته هيءَ برسات ڪافي آ.
اچي ڏس رات ڪاريءَ ۾، اَسان جون آڱريون روشن،
اُٿن ٿا گيت شعلا ٿي، ٻري ٿي ڏات ڪافي آ.
***