غزل
لفظ شاعر سان ڪٺي پهتا اُتي،
پر هئا ماڻهو سڀئي ٻوڙا اُتي.
تنهنجي پيرن کان وتيون پئي جن چُميون،
سي پَيا توکي سَڏن رستا اُتي.
پَرُ جِتي مون زندگي نچندي ڏٺي،
اڄ رڳو چُرندي ڏِٺم پاڇا اُتي.
نيڻ تن جا ڪُجهه ڏسن ئي ڪين پيا،
مون ڏِٺا ماڻهو ها پٿر جا اُتي.
شهر ڳوٺن ڏانهن ٿا وڌندا وڃن،
نيٺ جوڙيندا وڃي محلا اُتي.
ڳوٺ مان آيس هليو هيکل ’سعيد‘
پر ڇڏي آيس پٺيان ڇاڇا اُتي.
***