غزل
اوندهه جو آ جهنگل اڳيان، ڪاٿي پهتاسين؟
”سورج ديس“ جا پانڌي، آهن رستو ڀُلجي وِيا!
هاڻ پڇن ٿا هُو هڪ ٻئي کان، ”ڪاٿي پهتاسين؟“
شهر اسان مان رَتُ ڪڍي وِيو، ڳوٺ نه موٽياسين،
هاءِ نڀاڳي پئسي پٺيان، ڪاٿي پهتاسين؟
صدين تائين ننڊ پَيا ها، ڇرڪ ڀري جاڳيا،
پڇيائون: ”تاريخ! اَسان هان، ڪاٿي پهتاسين؟“
پاڻ هَوا سان نڪتا هئاسين تنهنجي ڳولا ۾،
گم ٿي وِياسين مٽيءَ هيٺان، ڪاٿي پهتاسين؟
***