معاذ پٺاڻ سان ملاقات
مون هن کي پنھنجو تعارف ڪرائيندي ٻڌايو تہ،”اسان جو تعلق سنڌ صوبي سان آهي، اسان سنڌي آهيون. اسان پھريون ڀيرو هتي آيا آهيون. جڏهن تہ اسان جا دوست پرتاب ۽ ڊاڪٽر سنتوش اڳ ۾ هن گينتنگ هائيلينڊ ۾ اچي چڪا آهن.“
هن پٺاڻ گفتگو جاري رکندي، اُتان جي موسم جي باري ۾ معلومات ڏيندي چيو تہ،”هتي هن علائقي ۾ موسم جي خبر نہ ٿي پوي. هڪڙي منٽ ۾ برسات تہ ٻي منٽ ۾ جهڙ يا وري اس نڪري اچي ٿي.“
ڊاڪٽر هن کان پڇيو،” تہ توهان هتي ڪم ڪندا آهيو يا پڙهندا آهيو“؟.
معاذ ورندي ڏيندي چيو تہ،”مان هتي دوستن وٽ ترسيل آهيان، گهر وڃڻ تي دل نہ ٿي چوي. مون کي تقريبن ست مھينا ٿي ويا آهن“.
جاني هن کان سوال ڪندي پڇيو تہ ”ڇا توهان جو ويزا وغيرہ ايڪسٽينڊ ٿيل آهي“.
هن هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏيو هو. اسان جي ڳالھہ کي ڪٽيندي هن سامھون واري بلنڊنگ ڏي اشارو ڪندي چيو تہ،”مان هن عمارت جي فليٽ ۾ رهندو آهيان، هتي اڪثر ڪري ڪسينو جا ملازم ئي رهندا آهن“.
هن گفتگو کي جاري رکندي چيو تہ،”مان اڄ پھريون دفعو هن ڪيبل ڪار ۾ سفر ڪري هيٺ وڃي رهيو آهيان، هونءَ مان روڊ سان ايندو ويندو آهيان“.
پرتاب هن کان پڇا ڪئي تہ،”توهان هتي فليٽ جو ڪيترو ڪرايو ڀريندا آهيو.“
جنھن جو جواب ڏيندي هن چيو تہ ،”مان هتي دوستن سان گڏ رهندو آهيان، ان ڪري مون کي ڪرائي جي خبر ناهي“.
مون هن کي چيو تہ،”توهان سان ملي خوشي ٿي آهي“.
ان تي هن چيو تہ،”مان پنھنجي وطن جي دوستن کي پري کان ئي ڏسي سڃاڻي ويندو آهيان تہ هي منھنجي وطن جو ئي ماڻھو آهي“.
واقعي پاڻ ٿورو اڳتي هيٺ لٿاسين ۽ ڏٺوسين تہ بادل ختم ٿي چڪا هيا، هر طرف ساوڪ ئي ساوڪ چٽي ٿي بيٺي هئي. اسان هينئر پنج هزار ميٽرن جي بلندي تي هياسين. خوشي، مزو ۽ ڊپ جو گاڏڙ احساس نئون جنم ورتو هيو.
پٺاڻ سان ڪچھري هلي رهي ئي تہ منظرن جو مزو بہ اچي پيو. نيچرل بيوٽي (فطري سونھن) جون ڳالھيون هلي رهيون هيون، ڇو تہ فطرت پاڻ ان وقت اسان تي مھربان هئي. ڪچھري دوران هن پڇيو تہ،”توهان ٿائلينڊ ڪٿي ڪٿي ويا آهيو“.
جنھن تي جاني هن کي ٻڌايو تہ،”اسان هاڻي هن ملائيشيا جي ٽرپ کان پوءِ ٿائيلينڊ وينداسين“.
ان تي هن خاص ڪري تاڪيد ڪندي چيو تہ،”توهان ڦُڪيٽ ضرور وڃجو، منھنجي اتي سنگت آهي. مان هن سان توهان جو ڪانٽيڪٽ ڪرائي ڇڏيندس. پر في الحال هوءِ چائنا ويل آهي. جيڪڏهن هو اتي واپس اچي ويئي تہ هو توهان کي سڄو ٽوئر پاڻ ڪرائيندي“.
مون ان ڪيبل ڪار ۾ جيڪا وڊيو رڪارڊنگ ڪئي هئي، سا مون پنھنجي ننڍڙي ٻيجل کي ڊيڊيڪيٽ ڪئي. هي وڊيو ٻيجل جي لاءِ ئي ٺاهي هئي، ڇو تہ هن جي خواهش هئي ۽ هن مون کي بار بار تاڪيد ڪندي چيو هو تہ،”بابا! توهان جيڪا بہ وڊيو ٺاهيو، اُها مون ڏي ضرور موڪليندا وڃجو“.
اهڙي ريت معاذ سان گڏ اسان جي آخري منزل پوسٽل اسٽيشن هئي. جتي ٽيڪسي وارو اسان جو انتظار ڪري رهيو هو. پوسٽل ايريا ايترو وڏو هو جو اسان ٻہ ٽي دفعا ڀلجي پيا سين. انھي دوران ڊرائيور جون ڪالون بہ آيون پئي. سو آخر ۾ معاذ کان موڪلائي، ٽيڪسي واري کي ڳولھي اچي ٽيڪسي ۾ ويھي رهياسين.