هوٽل جي مزيدار ماني ۽ ترڪش ڪافي
”مان ٿوري دير اڳ ۾ پنھنجي دوست سان هتي ماني کائي ويو آهيان. توهان کائو.“ هن شيشي جو ڪش هڻندي دونھون مٿي اڏاريندي چيو.
ڊنر ۾ مختلف کاڌن جي ڄڃ لٿل هئي. سڀ آئٽم مزيدار ۽ فريش هيا. اسان چئني دوستن لاءِ هي تمام گهڻي ماني گهرائي ويئي هئي. محب ٻيھر ويٽر کي سڏ ڪري ماني جي دوران ريشمي ڪباب ۽ چڪن رول بہ اضافي گهرائي ورتا. هون بہ اسان جي دوستن مان ڪو بہ اهڙو کائڻ جو ڪوڏهيو ڪونھي، پر ماني ايڏي مزيدار هئي جو معمول کان بہ گهڻي کائي وياسين.
سچي ڳالھہ اها آهي تہ محب اسان جي دل سان خدمت ڪئي هئي. ان ڪري هو، پنھنجي اخلاق، محبت، مان ۽ خوش اخلاقي روين سان اسان جون دليون کٽي چڪو هو. ماني کائڻ کان پوءِ، ان ڊائننگ ٽيبل کان اٿي اچي ساڳي ٽيبل ۽ ڪرسين تي ويھي ٻيھر ڪچھري ڪرڻ لڳاسين.
هن جي حقي جو ٽانڊو وسامي ويو هو. ويٽر هڪدم ساڳي فليور وارو ٻيو ٽانڊو کڻي اچي حقي تي رکيو. وري هن دونھان ڪڍڻ شروع ڪيا. ماني کان پوءِ هن چانھہ، ڪولڊ ڊرنگ، جوس ۽ ڪافي جي آفر پڻ ڪئي. مانيءَ جي مٿان جاني جيڪڏهن چانھہ نہ پيئي تہ هن کي مزو ئي نہ اچي. سو جاني چانھہ جي خواهش ظاهر ڪئي. مان وري ڪافي شوق سان پيئندو آهيان، سو ملائيشيا ۾ هجون ۽ ترڪش ڪافي جو مزو نہ وٺون تہ جھاز جي ٽڪيٽ جا پئسا ئي پاڻي ۾. سو مون ترڪش ڪافي جي خواهش ڪئي. جڏهن تہ پرتاب ۽ ڊاڪٽر فريش جوسز کي ترجيح ڏني.
اهڙي ريت هي دوست ٻہ ڪلاڪ کن اسان کي پنھنجي قيمتي ٽائيم سان نوازيندو رهيو. سير آميز ڪچھري ڪري پاڻ هن کان اجازت گهريسين. هو اسان سان گڏ هوٽل کان ٻاهر آيو ۽ اسان کي ساڳي جاءِ تي ڇڏي اچڻ لاءِ بضد رهيو. پارڪنگ ايريا ۾ ڦوٽ سيشن ٿيو، ڪجهہ يادگار تصويرون ڪڍيون ويون. ان کان پوءِ هو اسان کي هوٽل کان کڻي ان ساڳي ئي چائنا مال وٽ آندو. اتي ائي اسان کي ڊراپ ڪري، اسان کي ڀاڪر پائي، موڪلائي روانو ٿي ويو.
هاڻي اسان هڪ دفعو ٻيھر ڪولالمپر جي روڊن تي رات جون رولاڪيون ڪندي پنھنجي هوٽل ڏانھن واپس وري رهيا هياسين.