ٻيپھري جي نماز پڙهڻ جو شرف
مون سيڪيورٽي کان پڇيو تہ،” ٻيپھري جي نماز ڪيڏي مھل ٿيندي آهي.“
ان تي هن انتھائي خوش اخلاقي سان جواب ڏيندي ٻڌايو تہ،”منجهند جي نماز ۾ باقي ڏھہ منٽ بچيا آهن.“
مون جاني کي چيو تہ،”پاڻ خوش قسمت آهيون پتراجا يا مسجد ۾ موجود آهيون ۽ ٻيپھري جي نماز جو بہ وقت ٿي ويو آهي، ان ڪري بھتر آهي تہ جماعت سان ئي نماز پڙهي وٺون.“
جاني بہ منھنجي ان ڳالھہ سان اتفاق ڪندي چيو تہ،”ان کان وڌيڪ سٺي ڀلا ٻي ڪھڙي سعادت ٿي سگهي ٿي، هلو تہ هلي وضو ڪري اچون. وقت گهٽ آهي.“
سو پاڻ وضو خاني جو پڇندا مسجد جي هيٺ بيسمينٽ (تھہ خانو يا هيٺيون طبقو) ۾ لھي وياسين. هي ڪشادو وضوخانو مسجد جي اڱڻ کان گهڻو هيٺ تھہ خاني ۾ ٺھيل هو. توهان کي ٻڌائيندو هلان تہ هي فقط وضوخانو نہ هيو، بلڪ، صاف سٿرا واش روم، ٽوائليٽ، وهنجڻ جي جايون وغيرہ وغيرہ. اسان ڏاڪڻن ذريعي هيٺ وياسين اتان وضو ڪري پاڻ مسجد جي کليل اڱڻ ۾ داخل ٿياسين ۽ پوءِ مسجد ۾ اندر داخل ٿيڻ مھل بہ دروازي تي ٻہ گارڊ ساڳي ئي ڊريس ۾ ويٺل نظر آيا. جن کي سلام ڪري مسجد ۾ اندر داخل ٿياسين. هيٺ بھترين قسم واريون بخمل جي ڪپڙي جو نکون وڇايل هيون. جماعتين جي مسجد ۾ گهڻي رش نہ هئي. مسجد تمام وڏي هئي، جيئن اسان وٽ عيدگاهون وغيرہ. هن مسجد کي ٻن حصن ۾ ورهايو ويو هو.
ساڄو پاسو مرد حضرات نمازين ۽ کاٻو پاسو عورتن لاءِ مخصوص ٿيل هيو. وچ تي تراشيل ڪاٺ جا خوبصورت پردا ڏنل هيا. فرض نماز کان اڳ ۾ ئي مون ٻہ نفل ۽ چار رڪعتون سنت پڙهي ورتيون هيون. جڏهن فرض نماز جو وقت ٿيو تہ هڪ منٽ جي بہ دير نہ ٿي. نہ ڪنھن جو انتظار نہ ڪنھن جو آسرو. مون کي جينز جي پينٽ ۽ ٽي شرٽ پاتل هئي. جڏهن تہ ڪافي جماعتي اتي ملئي ڊريس ۾ نظر آيا. جنھن جي ٽوپي جو پنھنجو الڳ نمونو آهي.
ٿوري دير کان پوءِ جڏهن فرض نماز شروع ٿيڻ واري هئي تہ پيش امام صاحب اندران محراب جي پاسي واري حجري مان ٻاهر نڪري آيو. هي اڌڙوٽ عمر جو پيش امام، مڪمل طور تي دين جو پابند پئي لڳو. هن کي ڪاري رنگ جو جبو پاتل هو ۽ مٿي تي ڪاري رنگ جي دستار مبارڪ ٻڌل هئي. معزن تڪبير لڳائڻ شروع ڪئي تہ سڀ جماعتي آهستي آهستي اڳيان پھريئن صف ۾ اچي بيھي رهيا مان ۽ جاني بہ پھرين ئي صف ۾ بلڪل پيش امام صاحب جي پٺيان اچي بيھي رهيا هياسين. سوچڻ لڳس تہ،” پراتاجا ۾ پترا مسجد ۾ اچي ويا هجون، باجماعت نماز نصيب ٿي، ان کان وڌيڪ ٻيو مالڪ ڪري اسان کي“.