پُتراجايا مسجد جا خوبصورت ڏيک
جماعتين جي چپلن، جوتن، سينڊلن ۽ بوٽن لاءِ خاص قسم جا لوهي جهنگلا يا ريڪ وغيرہ ٺھيل/رکيل آهن، جن کي الڳ الڳ نمبر پڻ ڏنل هيا. هن لوهي جهنگلن کي ڪارو رنگ ڏنل آهي. انھن تي توهان پنھنجا بوٽ يا چپل يا ڪو سامان سڙو رکي سگهو ٿا. توهان کي نمبر ياد رکڻ گهرجي تہ ڪھڙي نمبر واري ريڪ ۾ پنھنجا جوتا رکيا. پر مون محسوس ڪيو تہ هتي ماڻھن کي سامان جي يا چپلن جي ڳڻتي نہ هئي. اهي سڀ ريڪ اڪثر ڪري خالي نظر نظر آيا، ڇو تہ ڪو بہ جماعتي پنھنجا جوتا ان ريڪ ۾ نہ پيو رکي. رب جو بندو رب جي اڳيان، بغير ڪنھن لالچ، لوڀ ڳڻتي ۽ فڪر جي، وڏي ادب ۽ احترام سان بارگاھہ الاهي ۾ بيھي، رب جي بندگي ۾ مصروف نظر آيو پئي.
هن مسجد جي هڪڙي ٻي ڳالھہ بہ سٺي لڳي تہ جيڪي ٻاهرين ملڪن جا سياح يا غير مذهب سياح هن مسجد کي گهمڻ چاهين پيا، انھن لاءِ اهو ضروري هيو تہ انھن جو جسم مڪمل طور ڍڪيل هجي. خاص ڪري انگريزن لاءِ جن جا جسم اڌ اگهاڙا هيا، يا اهي هتي شارٽس پائي آيل هيا، يا انھن جي ڊريسنگ پراپر نہ هئي. اهڙن سياحن لاءِ هن مسجد جي انتظاميا طرفان مرد حضراتن کي ڌوتي ۽ مستوراتن کي ناسي رنگ جو برقعو/جبو پارائڻ جو بندوبست ٿيل هيو. اهي هي جبو يا ڌوتي پائي مسجد جي اندر مسجد جي مخصوص ايريا ۾ گهمي ڦري سگهن پيا. مطلب تہ هر مڪتب فڪر جي ماڻھو کي، ڪنھن بہ فرقي سان تعلق رکڻ واري شخص کي اجازت هئي تہ اهي هن مسجد جي زيارت ڪري پاڻ کي تازو توانو ڪن. ڇو تہ هن مسجد جو فن تعمير ڏسڻ وٽان هيو.
پاڻ جيئن ئي مسجد کان ٻاهر نڪتاسين تہ اسان جون اکيون دوستن جي وجود کي تلاش ڪرڻ لڳيون. اسان پري کان ڏٺو تہ پرتاب ۽ ڊاڪٽر وزير اعظم آفيس جي مين گيٽ آڏو ٽھلي رهيا هيا. اسان هنن کي اشارو ڪيو تہ اسان اوهان ڏانھن اچون پيا. پاڻ وچان وچان ان کليل ميدان ۽ پاڻي جي ڦوهاري کان ٿيندا، اڳتي نڪتاسين.
انتھائي خوبصورت موسم هئي. اسان جي سامھون ئي هڪڙي وڏي بس اچي بيٺي جنھن مان ڪيئي ٽوئرسٽ هڪ هڪ ٿي پئي لٿا. انھن ۾ عورتون، مرد ۽ ٻارڙا هيا. اهي سڀ پتراجا مسجد جي اڳيان هن چوراهي تي لٿا ۽ مسجد جي زيارت لاءِ مسجد ڏانھن روانا ٿيڻ لڳا.
پرتاب ۽ ڊاڪٽر هاڻي اسان جي سامھون بيٺا هيا. پرتاب چيو تہ،”سامھون پرائيم منسٽر آفيس آهي توهان ڏسي اچو ۽ تصويرون بہ ڪڍي اچو تہ پوءِ پتراجايا ڍنڍ گهمڻ گڏجي ٿا هلون“.
مان ۽ جاني جڏهن پرائيم منسٽر آف ملائيشيا انور بن ابراهيم جي آفيس جي گيٽ وٽ پھتاسين تہ هتي ڪنھن بہ قسم جي ڪا بہ سيڪيورٽي نظر نہ آئي. گيٽ جي اندران هڪ اڌ يونيفارم ۾ پوليس وارا نظرپئي آيا، باقي گيٽ کان ٻاهر ڪٿي بہ پوليس نفري، رينجرس يا فوج جو سپاهي يا ڪو بہ پروٽوڪول نظر نہ آيو. حيرت جي ڳالھہ اها هئي تہ هتي ڪنھن بہ اسان کان اهو نہ پڇيو تہ اسان ڪير آهيون ۽ وزير اعظم جي آفيس جي اڳيان ڇو ٿا ڦرون. نہ ئي وري اسان کان ڪنھن اهو بہ پڇيو تہ توهان کي هتي اچڻ جي پرمشن ڪنھن ڏني آهي. يا وري توهان هتي ڦوٽو ڪڍرائڻ جي اجازت ڪنھن کان ورتي آهي. مطلب اسان جي ملڪ ۾ جيڪا ڪامورن کي هروڀرو جي پروٽوڪول مليل هوندي آهي، اهڙي قسم جي ڪا بہ حرامپائي هتي نظر نہ آئي هئي. هتي هر سياح آزاد آهي. نہ ڪا روڪ نہ ٽوڪ. توهان آزادي سان گهمي ڦري سگهو ٿا. هي تہ وزير اعظم جي آفيس هئي، اسان وٽ تي ايس ايڇ او يا ايس پي جي آفيس ٻاهران ڪو ڦوٽو ڪڍي يا گهمي ڦري تہ خبر ئي نہ پوندس تہ همراھہ ڪيڏي مھل کنڀجي ويو. پوءِ تہ اهڙو حشر ڪندس جو ستن پيڙهين کي دانھن ڏيندو. پر هتي بس توهان مزي سان گهمو ڦرو ۽ مزو وٺو. هر طرف سڪون ئي سڪون جو سڪو رائج الوقت هيو. سياحن سان اهڙي قسم جو ورتاءُ ٻڌائي پيو تہ هن ملڪ جا ماڻھو پنھنجي ملڪ سان ڪيترو سچا آهن ۽ انھن پنھنجي ملڪ جي ترقيءَ جو راز سياحت ۾ بہ ڳولھي لڌو آهي. وزير اعظم جي آفيس جي عمارت تي ڪيترائي رنگين جهنڊا ڦڙڪي رهيا هيا، جيڪي هن خوبصورت عمارت جي ڏيک ۾ ويتر وڌيڪ خوبصورتي جو باعث بڻجي رهيا هيا.
ان پُترا چوراهي تي پاريھر، ڪبوتر، ڳيرا ۽ ٻيا ڪيترائي پکي بي خوف ۽ بي خطر ٿي داڻو چڳي رهيا هيا. ائين پئي لڳو تہ هتان جا پکي پکڻ سڀ آزاد هجن. سڀني کي آزادي سان گهمڻ ڦرڻ جو پورو پورو حق مليل هيو. پري کان مسجد جو وڏو مينار ۽ گنبذ جو منظر /نظارو پڻ موهيندڙ هيو. سچ تہ هن علائقي ۾ اسان کي ڪيڏو روحاني سڪون پلئي پيو هو. اهو نہ پڇو...