پُتراجايا اسڪوائر تي ريفريشمينٽ
هتي شام جو يقينن تمام گهڻي رش ٿيندي هوندي، ماڻھو فيملين سان هتي تفريح لاءِ ايندا هوندا. ڇو تہ هتي هڪ پاسي پُتراياجايا مسجد هئي تہ ٻئي پاسي وزيراعظم جي آفيس. ڏاڍي پرنور فضا ۽ رونق واري جاءِ هئي. ان کان علاوہ پتراياجايا ڍنڍ ۽ نباتاتي گارڊن علاوہ ٻيو گهڻو ڪجهہ گهمڻ لاءِ هيو. ان ڪري هنن ماڻھن جا چرندڙ ڦرندڙ گاڏا، گاڏيون، هنن جي روزي جو ذريعو هيا. مون کي سٽي ڪورٽ ڪراچي ياد اچي ويو، جتي اسٽامپ وينڊر پراڻي ختم ٿيل، بنان انجڻ جي سوزوڪي کي ڌڪي اچي ڪورٽ واري روڊ تي بيھاريندا آهن ۽ ان کي آفيس ڪري، ان ۾ اندر ٽائيپ رائيٽر رکي، درخواستون بہ لکندا آهن تہ وري مختلف دستاويز، قسم ناما، انڊرٽيڪنگ، نڪاح ناما، ضمانت ناما وغيرہ رکي کپائيندا آهن ۽ شام جو ان ساڳي ئي ختم ٿيل، بنان انجڻ جي سوزوڪي کي ڌڪي اچي ڊينسو هال واري عمارت جي احاطي ۾ بيھاريندا آهن. پر هتي ڳالھہ ٻي هئي. هتان جون سوزوڪيون ۽ وينون بلڪل نيون هيون ۽ هلندڙ /چالو حالت ۾ هيون. اسان فروٽ کائي، ان جو کلون ان ئي شاپر ۾ وجهي، اتي ئي پاسي ۾ پيل ڊسٽ بن ۾ اڇلي، پتراجايا ڍنڍ جي درشن لاءِ روانا ٿياسين.
پاڪستان ۾ هجون ها تہ اهي کلون روڊ تي اڇلائي ڇڏيون ها يا وري گهر جو ڪچرو گهٽي ۾ ئي اڇلائي اچون ٿا. منع ڪرڻ جي باوجود نہ مڙون ها. جتي منع ٿيل هوندو آهي تہ،”هتي ڪچرو نہ اڇلايو“ تہ اتي ئي وڃي ڪچرو اڇلائي اينداسين. جن ديوارن تي لکيل هوندو آهي تہ،”هتي پيشاب ڪرڻ منع آهي“ تہ اتي ئي اڳٺ کولي پيشاب ڪنداسين، يا وري جتي لکيل هوندو آهي تہ No parking اتي ئي اچي ڪار يا گاڏي بيھاري هليا وينداسين. ان کان علاوہ ڪٿي جيڪڏهن No smoking لکيل هوندو آهي تہ اتي ئي سگريٽ ڪڍي، ڪش هڻي دونھان ڪڍنداسين. اسان سڀ ڪم ابتو ڪندا آهيون، اسان جي ماڻھن جي اها ڪني عادت ٺھي ويئي آهي. مجال آ جو اسان کي ڪنھن جي پرواھہ هجي. ڇو تہ اسان کي نہ چوڻ واروآهي نہ ئي ڪو آکڻ وارو. پر هتي جيڪڏهن ڪنھن روڊ تي توهان ڪچرو اڇلايو تہ توهان کي ڏنڊ جي ڳري رقم ادا ڪرڻ پوندي. ان ڪري هرڪو سڌو لڳو پيو هوندو آهي.