الوداع ڪولالمپور
ايئرپورٽ لاءِ ٽيڪسي گريب ڪري ڇڏ هئي سين. هاڻي تي ٽيڪسي بہ هوٽل جي ٻاهران اچي ويئي هئي. اسان پنھنجا بيگ، گهليندا هوٽل جي خوشبو کان موڪلائي هيٺ لٿاسين. ٽڪيسي ۾ ويٺي روڊ جي ٻنھي پاسن کان وڻن، ٻوٽن، گلن ۽ قديمي خوبصورت تاريخي عمارتن جا ديدار ڪندا هلندا رهياسين، تان جو خبر ئي نہ پئي جو اچي ڪولالمپر ايئرپورٽ پڳاسين. ٽيڪسي تان بيگ لاهي، ڪرايو ادا ڪري پاڻ هن حسين شھر جون خوبصورت يادون ساڻ ڪري ڪولالمپر ايئرپورٽ تي قدم رکياسين. اسان کي هتان کان ڦڪيٽ ايئرپورٽ وڃڻو هيو.
اسان جي فلائيٽ 12 وڳي منجهند جو هئي ۽ اسان جي اڏام ٿائيلينڊ ڏانھن هئي. هاڻي اسان جهازجي سيٽن تي ٿانيڪا ٿي ويھي رهيا هياسين. نيٺ جھاز رن وي تي ڊوڙڻ شروع ڪيو. هر طرف ڪارن ڪڪرن جون قطارون نظر پئي آيو. رن وي تي ڊوڙي ڊوڙي جڏهن جھاز ٿڪجي پيو تہ هن هڪڙو زوردار جهٽڪو ڏيئي، اڀ ڏي اڏرڻ شروع ڪيو ۽ ڏسندي ڏسندي هي پيارو باتڪ ايئر ملائيشيا ڪڪرن کان بہ مٿي نڪري نروار ٿي بيھي رهيو. جھاز ۾ ڪچھري سان گڏ، من مستون، دوستن سان چرچا، کل ڀوڳ ۽ حرڪتون پڻ اسان جي سفر کي رونقون بخشي رهيون هيون.
جيتوڻيڪ هي ننڍو سفر هيو پر انتھائي خوبصورت رهيو. هن جھاز جون خوبصورت ايئرهوسٽس پنھنجي سونھن ۽ سوڀيا جو معيار برقرار رکيو پئي آيون. جنھن جي ڪري جھاز جو ماحول ڪنھن فائيو اسٽار هوٽل جي لابي کان گهٽ نہ هيو.
هر طرف خوشبو جو واسو هيو. رونقن جا رابيل ٽڙيل هيا. گلابن جيان گلابي بدن بہ پنھنجي جوڀن جا جلوا پسائي رهيون هيون. سڀني نعمتن کي (جيڪي دنيا ۾ ئي ملڻيون هيون) اکين تي رکي، ٿائيلينڊ جو تصور ذهن آغوش ڪري، حورن جي چڪر ۾ خوابن جا در کولي، اکين جي عبادتن ۾ مصروف ٿي، جنت الفردوس ۾ داخل ٿيڻ جو سڌون پئي ڪيوسين. اهڙي ريت ننڊ پنھنجي ڀاڪرن ۾ ڀري، ڪوهون ڏور کڻي ويئي هئي. شايد انھن نارين جي نينھن ۽ ورونھن ۾ نشو هيو... ۽ پوءِ جڏهن اعلان ٿيو تہ،”جھاز ڦڪيٽ ايئرپورٽ تي لينڊ ڪرڻ وارو آهي توهان پنھنجا بيلٽ ٻڌي ڇڏيو“. ڊاڪٽر ان مھل آرام ۾ هيو. مون ڊاڪٽر سان مذاق ڪندي چيوتہ،”ڊاڪٽر! بيلٽ ٻڌي ڇڏ.“ ڊاڪٽر هيٺ ڏسي چيو تہ،” بيلٽ تہ ٻڌل آهي.“ چيم،” نہ ڊاڪٽر سيٽ بيلٽ، توهان ڪھڙو بيلٽ ٿا سمجهو.“ رڙ ڪري چيائين،”اڙي يار! مان پينٽ وارو بيلٽ سمجهان پيو....“ ان تي زوردار ٽھڪڙو مچي ويو.