زندگي جي درد ڪٿا (18 مارچ 2017)
گهڙيال جي ٽڪ ٽڪ ئي ڪمري ۾ ڪنھن زندگي جو احساس ڏئي ٿي.
راولپنڊي جي ڪمبائينڊ ملٽري اسپتال جي سينيئر آفيسرز وارڊ جي ڪمري نمبر اٺ ۾ موجود ٽن ماڻھن جون اکيون بستري تي ستل ماڻھو ۾ کُتل آهن جيڪو ڪنھن وقت اکيون کولي ڪا ڳالھ پُڇي وٺي ٿو ۽ سوال جو جواب اچڻ ۽ ٻُڌڻ کان اڳ۾ ئي وري ننڊ پئجي وڃي ٿو جيڪا ڪيفيت 13 فيبروري کان بہ اڳ جي آهي جڏهن انھي ڪمري ۾ منھنجي ۽ ناصر جي اچڻ کان اڳ صرف ڀاڀي ئي موجود هوندي هُئي.
گهاٽي بليو سول ڪپڙن ۾ ملبوس اهو شخص سول ڊريس بہ هاڻي اهڙي سبرائي پائي ٿو جنھن منجهان بہ سندس فوجي هجڻ جو احساس ئي بکي ٿو. ڪجهہ مھينا اڳ بلا جھڙي مضبوط جسامت رکندڙ ۽ رعبدار لھجي وارو ڪرنل فوجي آفيسر هاڻي هڏڙن مٺ ٿي ويو آهي، سندس بدن تي چست ڊريس بہ ڍيلي ڍالي ۽ سندس قد بہ غير معمولي طور ڊگهو محسوس ٿئي ٿو. نڙي ۾ ڪنھن شئي جو اٽڪار کيس کنگهڪار تي مسلسل مجبور ڪندو رهي ٿو ۽ هو بيزاري ۾ پاسا ورائيندو، هوش سامت ۾ اچي بيھوش ٿي پنھنجا خشڪ چپ چوريندو۽ چٽيندو رهي ٿو.
بستري جي کاٻي پاسي مٿي ديوار تي ﷲ جل جلاله جي هڪ پينٽنگ لڳل آهي. پنھنجي اداري جي مٿان اعتماد کان بہ وڌيڪ انھي تي سندس اعتماد ڪمزور ٿيڻ بجاءِ ڪجهہ عرصي ۾ اڃا وڌيڪ مضبوط ٿيو آهي. گُذريل سال خوفناڪ بيماري مثاني جي ڪينسر جي پھرين لھر ۾ هن کان رمضان شريف جا روزا رهجي ويا جنھنجو ذڪر ارمان بڻجي سندس چپن ۾ لرزش پيدا ڪري اکين مان ڳوڙها بنجي سندس زرد پئجي ويل منھن تي وکرجي ويو هيو جڏهن آءُ ساڻس تنھن ڏينھن ملڻ آيو هوس.
مريض جي ڀرسان رکيل ميز تي پلاسٽڪ جي گلدستي ۾ تازه گل پيل آهن ليڪن ڪمري ۾ موجود ڪيفيت سرخ گلابن ۽ سفيد موتئي کي بي رنگ ۽ بي خوشبو بڻائي ڇڏيو آهي. گلابن جي ڀر ۾ پيل ٻہ موبائيل سيٽ مسلسل وڄندا رهن ٿا . ڪمري ۾ موجود سندس همسفر ڪال ڪندڙ جو کيس نالو ٻُڌائي ٿي ۽ هو بيزاري مان ڪنڌ ڌوڻي يا هٿ جو اشارو ڪري کيس فون اٽينڊ ڪرڻ کان روڪي ٿو يا وري کيس ڪجهہ نہ ڪجهہ جواب ڏيڻ جو چئي ڇڏي ٿو.
ڪمري جي وچ ۾ پيل ٽيبل تي فروٽ، منرل واٽر جون بوتلون، ڪولڊ ڊرنڪ، بسڪٽ ۽ مريض لاءِ خاص طور تي گهران تيارٿيل کچڻي پيل آهي. در واري پاسي ديوار ڀرسان اوون رکيل آهي جنھن جي مٿان چانھ ٺاهڻ جو سامان پيل آهي. اوون ۾ کچڻي ٽي دفعا گرم ۽ گُذريل ٻن ڪلاڪن ۾ چانھ ٽي دفعا ٺھي چڪي آهي. چانھ استعمال ٿي چڪي آهي جڏهن تہ کچڻي جو مقدر شايد صرف گرم ٿيڻ ئي آهي. .
ڪمري ۾ سندس گهر واري ويٺل آهي جنھن جي منھن ۾ اميدن جا پاڇا رقص ڪن ٿا کيس اهو گمان آهي تہ جڏهن اهڙي ئي هڪ ڳري مصيبت مان گُذريل سال هو پار پئجي ويو هيو تہ هاڻي بہ ائين ئي ٿيندو. ٽيبل جي آخري ڇيڙي واري ڪرسي تي سندس ننڍو ڀاءُ ناصر ويٺل آهي جنھن جي منھن تي ٺھندڙ ۽ ڊهندڙ نااميدي جا پاڇا ٻُڌائين ٿا تہ کيس معاملو ڪجهہ سنگين ۽ ڀاڄائي جي اميدن کان مختلف لڳي رهيو آهي. هو پنھنجي بيمار ڀاءِ ۾ نھاري ۽ سوچ ۾ گم منھنجي اکين ۾ ڪجهہ پڙهڻ جي ڪوشش ڪري منھنجي اکين جي چوري مان ڪجهہ سمجهي وٺي ٿو ۽ وقت 1980 ڏانھن فليش بيڪ ٿئي ٿو.