ڪو نانءُ ڏيو مڌ کي. . .
”مشتاق سعيد“ جي قلمي پورهئي ۽ شعري فلسفي جو هڪ مجموعو ”ڌيمي وَهڪ درياھ جي“ ڇپجي چڪو آهي، جنهن جي سُرهاڻ جي سڳند ڪنڊ ڪڙڇ تائين ويئي آهي ، ان مَهڪ ڪنهن کي ڪيترو معطر ڪيو آهي اهو ته پڙهندڙ پاڻ ئي بهتر بيان ڪري سگھي ٿو، مختصرن ته جنهن جو جيترو ذهن هوندو ان اوترو ئي پروڙيو هوندو، موجوده گلوبل دنيا جي نئين ٽهي ۽ نوجوان نسل ۾ هن وقت تخليق ته ڏور پر مطالعي طرف به لاڙو ناهي، ۽ اڪثر نئين ٽهيءَ جا ڏات ڌڻي يا ته محبوبن جي سونهن جا ڪلما، يا ته جدائي ۽ فراق جا مرثيا يا وري شاھ پرستي ڪندي شاهن جي شان ۾ قصيدا پڙهندا نظر ايندا، پر ”سعيد“ ڄڻ ته روايتن کي پٺي ڏيئي آزادي ۽ جدت جي هٿ تي بيعت ڪئي آهي.
چوندا آهن ته جيڪڏهن ڪو املھ زمرد پٿر جهنگ مان ڪنهن ڪاٺير کي هٿ لڳي وڃي ته هو ويچارو اٻوجھ وڌ کان وڌ ان جي چمڪ ۽ ڪشش کان متاثر ٿي کڻي گڏھ جي ڳچيءَ ۾ ٻڌندو پر ان پٿر جي قدر و قيمت ته ڪو جوهري ئي ڄاڻندو ته اهي پٿر ته شاهي تاجن جي زينت هوندا آهن. ”ڀرپور سمندر گرجي ٿو“ لاءِ ٻه اکر لکڻ ڪاڻ قلم ته کنيو اٿم پر گذريل ڪيترن ڏينهن کان سوچن جي ساگر ۽ لفظن جي دريا ۾ غوطا هڻي رهيو آهيان ۽ فيصلو ئي نٿو ٿئي ته ڪهڙي ريت ڀيٽا ڏيان ان شاعر کي جنهن سرڪشيءَ جو سهرو ٻَڌي حقيقتن جي مُک تان دَز هٽائڻ لاءِ قلم کنيو آهي جنهن شاهن جي درٻارن ۾ ويهي ”جئي، جئي“ ڪرڻ بجاءِ مسڪين پورهيتن جي وڪالت ڪئي آهي جيڪو تاريخن جا ورق اٿلائي پٿلائي حقيقتن جي کوجنائن ۾ نڪري پيو آهي، ”سعيد“ جي شاعري رڳو عشق تائين محدود ناهي پر هن فطرت جي حقيقتن جي ترجماني ڪندي تاريخ کي شاهد بنائي امرتا جي منزل جو دڳ ورتو آهي، ڪنهن مهل مغلن جي دور ۾ فارسي نه پڙهڻ تان ٺٽي جي مخدوم صالح جي ”ڄڀ“ ڪٽجڻ کان پوءِ سندس آواز پيو بڻجي ته ڪنهن مهل مغربي مصور ونسيٽ وان گوگ جو ڪپيل ڪن ڏسي سندس سماعت پيو بڻجي، ته ڪنهن مهل سُقراط جو بچايل وَھ پيئڻ لاءِ آتو آهي ۽ منصور جي سوليءَ کي پيو چمي، جنهن جي شاعريءَ ۾ ڀنڀوراءِ جي جوڙايل ڀنڀور جي ڀٽڪيل سسئي جون دانهون به آهن ته ڀالوا جي ڀٽن مان کنڀيل مارئيءَ جو صدائون به آهن. جنهن ٻيجل جا ساز به ڇيڙيا آهن ته ميران ٻائيءَ جي سُرندي جا سُر به ڇيڙيا آهن جنهن جي شاعري ڄڻ ته مرکان شيخڻ جا لاڏا هجن.. منهنجا هي حقير چند اکر سندس سمونڊ جهڙي شاعري سان ڪڏهن به انصاف ڪري نه سگھندا. . .
”سعيد“ پنهنجي شاعريءَ ۾ جدت جا جيڪي تاڪ کولڻ لاءِ قلم جي ڪُنجيءَ سان روايتن جي جبلتن جا ڪُلف ڇوڙيا آهن تنهن لاءِ هو يقينن جس لهي، هُن دستوري درٻاري شاعري کي پُٺي ڏيئي، حقيتن تان پردا کڻڻ جي ڪوشش ڪئي آهي، هن مسڪين ماڻهن جي اهنجن جي ترجماني ڪئي آهي، هو ڪهڙي مڌ جو پياسو آهي ؟ هن ڪهڙو گس ورتو آهي، هن جا دڳ ڪيڏانهن ٿا وڃن ادب جي اسيرن کي اهي پيرا کڻڻ گھرجن، سج کان سوجهرو ۽ چنڊ کان چمڪ وٺي اڀريل هن ستاري کي افق ۾ اڀرڻ جو پورو حق آهي هن جي شاعري جو مڌ ڪنهن نانءُ جو منتظر آهي . . .
شيراز گل ميمڻ
گجو، ضلعو ٺٽو
03226521157
25 جولاءِ 2012