ڦاسيءَ جي تختي تي بيٺي، تو جو گيت جُھنگاريو آ،
ان جي سُر ۽ سازن منهنجي، من ۾ ٻارڻ ٻاريو آ.
تون جو مرندي اَمر ٿي وئين، جيئڻ جو نئون گيت چئي،
تنهن مان سانجھيءَ جوتُ کڻي هي، چندرما سينگاريو آ.
مٽي تنهنجي پيرن جي آ، مُشڪ جيان ئي مَهڪي ٿي،
تنهنجي سوچن صدين تائين، دهشت کي للڪاريو آ.
هڪڙو تنهنجو جيءُ جُهريو پر، ڪيئي تو مان جيءَ جُڙيا،
هر ڪنهن جيءَ ۾ تنهنجو واسو، تو ئي ديس اجاريو آ.