اَڪ جو پن
کير تنهن مان آ ٽميو
کير جو هر هڪ ڦڙو
ڏهر جي واريءَ مٿان آ ائين ڪِرِيو
چڻ ته واريءَ جي نئين اتهاس لئه
ورق تي مَسِ آ بنيو
ٿي هرڻ جي لِڏِ ڀي تازي لڳي
ڄڻ ته هاڻي ئي هتان ڪو آ لنگھيو
روجهه جو ڊڪندو اچي
اڪ جي هن کير جا ٽميل ڦڙا
زهر جهڙا ٿو پيئي
ڏس ته جيئڻ لاءِ هو
ڪيترا ٿو وس ڪري.