ازل ۽ ابد
هي پنڇي پر ڦڙڪائن ٿا
هي ماڻهو ويڙهيل ڪپڙي ۾
ڇو سيءُ کان بت لڪائين ٿا؟
هي تار درياھ جو ڌڌڪيو ٿي
هاڻي ته وري هي لهڻو آ
۽ پاڻيءَ ڪپ تي واريءَ ۾
ڪو ٻُوڙو ٻيهر ڦُٽڻو آ.
هر ماڻهو ماڻهو موجون ٿي
آ جيون جي للڪار بڻيو
پر اڳيان اوندھ اڻڄاتي
جو هليو ويو انڌڪار بڻيو.
هت ڇيرون ڪيئي ڇمڪن ٿيون
آ ساھ پڄاڻان خاموشي
ٻيهار وري محفل ٿيندي؟
يا ڇا هُت ڄاڻان خاموشي؟
آ موت ازل جي آزادي
۽ ابدي ننڊ سمهاري ٿو
پر سوئي جُڳ جُڳ جيئندو آ
جو جاڳي جوءَ جياري ٿو
ها پاڻ هتي ٻئي گڏ آهيون
ٻي پار هلي ڀي ملنداسين؟
يا وڇڙي موت ڪناري تان
ٿي ڌار هميشه وينداسين؟
آ جھونگاريون ڪو گيت ٻئي
هت پاڻيارين جي مُرڪن جو
هي سنڌ هميشه ساکي آ
هت جوڳي جاڳي رَميو ڪو