چنڊ ۽ مان
چنڊ مونکي مان انهيءَ کي
چنڊ جا چارا به ساڳيا
۽ گگن تارا به ساڳيا
آ اسان جو درد ساڳيو
۽ زبان تي ورد ساڳيو
هو به تنها مان به تنها
ابتدا کان انتها تي
ٻئي اڏامون ٿا فضا تي
زندگي اذيت وانگي
ٿي لڳي
۽ ڪچي ڪنهن ٿانوَ وانگي
ٿي ڀُري
ها جڏهن
موت لامارو ڏئي ٿو
جھٽ سان زندگي کسي ٿو
ڪو حَسين ماڻهو جڏهن
ڀي مري ٿو
چنڊ ڏاڍو ٿو رڙي
۽ گگن ٿو لڙڪ لاڙي
نهر نانجھي ٿي وَهي
رات ڀر پيو ٿو تڪي
چنڊ مونکي مان انهيءَ کي