پوڙهو چنڊ
هوريان هوريان پير کڻين ٿو
چنڊ تون لٺ تي ڄڻ ته هلين ٿو
ايڏو پوڙهو ٿي ويو آهين . . . !
چنڊ ٻڌائي
چنڊ ٻڌائي
هاڻ ته تنهنجي نگاھ نه هوندي
ايڏي پختي ايڏي سڄري
جو تون ڌرتيءَ جي سيني تي
ڌڳندڙ ڪيئي داغ ڏسين ۽
اجڙيل ڪيئي باغ ڏسين . . . !
تنهنجا هاڻي ڪَنَ به شايد
چيخون ڪيڪون ڪين بُڌن ٿا
ڌرتيءَ تي انسان ڪُسن ٿا
تن جا گُھٽيل واڪا ٻاڪا
آڪاسن تي روز گَجن ٿا.