ئه ڪَشَ جي مڌ آلي سُر ۾، ذهن ڇني ٿو زنجيرن کي،
مَن جي آڳنڌ ساز وڄن ٿا، جاڳائين ٿا دلگيرن کي.
جھوپي جھوپي مڌ وسي ٿو، متوارن جا ميل لڳن ٿا،
قطرو قطرو جيئن لهي ٿو، کيپ چڙهن ٿا راهگيرن کي.
موتَ اجايو منڊلائين ٿو، وَس نه تنهنجي وڻجارا هي،
هي ٻه ٻرانگھون توکان اڳتي، ماريندي ڇا شهميرن کي.
آزاديءَ جو جن ڀي ڳاتو، گيت آ تن جي جاڳ اٽل آ،
سي ٿا روز حوالا آڇين، آڪاسن جي تحريرن کي.
ساڀيان کان ڏِسِ ڪوهين اڳتي، “سعيد” اڃان ڀي سپنا ساڳيا،
رِند وٺي ٿا رَند رُلن، ۽ ڳولين ٿا هو تعبيرن کي.