ڇا ڪجي هيءَ ڇيڳري،
ڇير کي لاهي نٿي.
ڇا ته ڇم ڇم رات ۾،
ننڊ واري نابري.
ماڪ ۾ مقتل ڀنا،
ڪا نچي ٿي سانوري.
ڇو ته مونکي جاڳ آ ؟
اڄ اڳي کان آڪري.
ڪا ته مونکي ٿي ڇِڪي،
ڇڪ آڄڻ ڇانوري
ڇير کي لاهي نٿي.
شاعري
ڀرپور سمندر گرجي ٿو
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر مشتاق سعيد جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
- 4.5/5.0
- 4956
- 674
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مشتاق سعيد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- ٿو گهنڊ وڄي اڄ وڃڻو آ،
- پنهنجي پاران
- مُهاڳ
- ڪو نانءُ ڏيو مڌ کي. . .
- شاعر پاران
- ڪنهن جا پير ڪَنايان ٿو ؟
- سنڌ سڄي آ تنهجو سايو
- گيتن ساڻ رچي وڃ
- ناکئا تنهنجي منزل ڏور آ
- ڇير نه لاهي پاڻياري
- مونکي ڪوئي سڏ سڏي ٿو
- چنڊ لهي آ
- منهنجي اچڻ ۾ دير ٿي وئي
- موت پهريون ٿاڪ آ
- ترارن جا تجلا
- گيت اڏاڻا
- نڪ نه ٽوپيو
- ڪوِتا جي موسم
- تنهنجو ڏس پُڇن ٿا
- آوازن جي اوٽ ڏيو
- جياپي جو محور
- اي چنڊ ٻُڌا
- ڪنهن تنهجا چپ سُبيا ؟
- ڪيڏي تو ۾ بي ايماني آ ؟
- اَڪ جو پن
- پوڙهو چنڊ
- گيت گلابن وانگي
- مان مُور نه مرڻو هان
- پکڙيل پانڌ
- تاريخ تڙپي ٿي
- تارن جا تڙڪا
- سمنڊ لُڇي ٿو
- پاڻياريون
- اي ڀڳوان هلي آ
- عمر جي آرسي
- هيل ته تنهنجي ڪڇ به ناهي . . . !
- ساموئيءَ تي چنڊ چڙهي ٿو
- شوالو مندر
- سمنڊ جا اُٻڙڪا
- جنهن وقت هليو ويندس
- موڪلاڻي
- موڪلاڻي
- مان به تِن سان ٿو وڃان
- گھاٽ تي ناري
- مون ۾ آهين تون
- چنڊ ۽ مان
- سج ته پوڙهو ٿيڻو ناهي
- ڪٿي تنهنجي منزل ؟
- ڏهر ڏهر تي خوشبو آ
- ستارا پيا اڃان جاڳن . . . !
- مصور
- ازل ۽ ابد
- ٻار سراپا فطرت هِن
- موت مون ۾ آ لڪل
- ڇو ڏات مون ڏي ٿي اچين؟
- زندگيءَ جي سانجھه
- زندگي اتاولي آ
- اُڀريل اُرھه
- غلاميءَ کي ڀونڊو
- ميرا گيتَ
- ڪينجھر رَت اُڳاڇي ٿي
- اڃان ڪوئي پٺيان آهي
- تڏهن تو تان جان به ڏينديس
- ڪهڙو تنهجو دين ؟
- نثري نظم
- عاليه المهدي
- محبت جو اظهار
- جڏهن تون مِليئنءَ
- ونسيٽ وان گوگ (ڊچ مصور)
- منهنجي ننڊ،
- حرامي ٻار جو خط
- يادگيريون
- نئين دور جو مذهب
- حاصلات جي جُستجو
- ناڪيلين جي روايت
- غزل
- هي ”سعيد“ جو مري ويو، آڪاس ڏي تري ويو،
- اڃان ڇو سج نٿو اڀري، اڙي اوڀر ٻُڌائي تون،
- گوڙ جا گُڙندي هئي سا وئي ٻُڏي،
- ڦاسيءَ جي تختي تي بيٺي، تو جو گيت جُھنگاريو آ،
- ذوق حياتي زهر نه ڪَر،
- ائين نه ڳوڙها ڳاڙ نه ڳائي،
- سڏ کي ڀي ساھ آ، احساس ۽ ويساھ آ،
- ئه ڪَشَ جي مڌ آلي سُر ۾، ذهن ڇني ٿو زنجيرن کي،
- رات لڙي ۽ ٽريو هَئو مَئو،
- نانءُ وٺڻ سان ٽڙڪي پوندي،
- وايون
- روز وٺين ٿو نيرا نڀ،
- روز وٺين ٿو نيرا نڀ،
- هئه هئه منهنجي ڦَٽَ تي،
- تن من هي واريانءِ،
- وارياسي جو رڻ،
- آءُ ته توکي دل جو دل ۾، پنهنجو راز ٻڌايان،
- اوڏِڻ جا هي ڳاڙها ڳل،
- ڇا ڪجي هيءَ ڇيڳري،
- ٿر ڀنو آ گھاٽ،
- اڃان ڪتيون ڪارِ ۾،
- جُهڙ نپوڙي ڏي،
- پن نه پنهنجا ڇاڻ،
- ماتا تنهنجي مندر مان،
- ڪهڙا ڪهڙا وَنَ،
- مڌ متيون هي راتڙيون،
- اَڪَن تپيا پَن،
ڇير کي لاهي نٿي.
ڇا ته ڇم ڇم رات ۾،
ننڊ واري نابري.
ماڪ ۾ مقتل ڀنا،
ڪا نچي ٿي سانوري.
ڇو ته مونکي جاڳ آ ؟
اڄ اڳي کان آڪري.
ڪا ته مونکي ٿي ڇِڪي،
ڇڪ آڄڻ ڇانوري
ڇير کي لاهي نٿي.