جڏهن تون مِليئنءَ
جيئن،
ڪارونڀار سان ڇانيل
انڌيري رات ۾
ڀٽڪندڙ پتنگي کي
ڪنهن بڙ کي لڳل باھ جو
شعلو ملي ويندو آهي . . .. . . !
پر،
تنهنجي ملڻ کانپوءِ
منهنجو انجام به اهڙو ئي ٿيو
جهڙو،
شعلي سان ملڻ کانپوءِ
پتنگي جو ٿيندو آهي . . . . . !.
شاعري
ڀرپور سمندر گرجي ٿو
هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر مشتاق سعيد جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
- 4.5/5.0
- 4956
- 674
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مشتاق سعيد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- ٿو گهنڊ وڄي اڄ وڃڻو آ،
- پنهنجي پاران
- مُهاڳ
- ڪو نانءُ ڏيو مڌ کي. . .
- شاعر پاران
- ڪنهن جا پير ڪَنايان ٿو ؟
- سنڌ سڄي آ تنهجو سايو
- گيتن ساڻ رچي وڃ
- ناکئا تنهنجي منزل ڏور آ
- ڇير نه لاهي پاڻياري
- مونکي ڪوئي سڏ سڏي ٿو
- چنڊ لهي آ
- منهنجي اچڻ ۾ دير ٿي وئي
- موت پهريون ٿاڪ آ
- ترارن جا تجلا
- گيت اڏاڻا
- نڪ نه ٽوپيو
- ڪوِتا جي موسم
- تنهنجو ڏس پُڇن ٿا
- آوازن جي اوٽ ڏيو
- جياپي جو محور
- اي چنڊ ٻُڌا
- ڪنهن تنهجا چپ سُبيا ؟
- ڪيڏي تو ۾ بي ايماني آ ؟
- اَڪ جو پن
- پوڙهو چنڊ
- گيت گلابن وانگي
- مان مُور نه مرڻو هان
- پکڙيل پانڌ
- تاريخ تڙپي ٿي
- تارن جا تڙڪا
- سمنڊ لُڇي ٿو
- پاڻياريون
- اي ڀڳوان هلي آ
- عمر جي آرسي
- هيل ته تنهنجي ڪڇ به ناهي . . . !
- ساموئيءَ تي چنڊ چڙهي ٿو
- شوالو مندر
- سمنڊ جا اُٻڙڪا
- جنهن وقت هليو ويندس
- موڪلاڻي
- موڪلاڻي
- مان به تِن سان ٿو وڃان
- گھاٽ تي ناري
- مون ۾ آهين تون
- چنڊ ۽ مان
- سج ته پوڙهو ٿيڻو ناهي
- ڪٿي تنهنجي منزل ؟
- ڏهر ڏهر تي خوشبو آ
- ستارا پيا اڃان جاڳن . . . !
- مصور
- ازل ۽ ابد
- ٻار سراپا فطرت هِن
- موت مون ۾ آ لڪل
- ڇو ڏات مون ڏي ٿي اچين؟
- زندگيءَ جي سانجھه
- زندگي اتاولي آ
- اُڀريل اُرھه
- غلاميءَ کي ڀونڊو
- ميرا گيتَ
- ڪينجھر رَت اُڳاڇي ٿي
- اڃان ڪوئي پٺيان آهي
- تڏهن تو تان جان به ڏينديس
- ڪهڙو تنهجو دين ؟
- نثري نظم
- عاليه المهدي
- محبت جو اظهار
- جڏهن تون مِليئنءَ
- ونسيٽ وان گوگ (ڊچ مصور)
- منهنجي ننڊ،
- حرامي ٻار جو خط
- يادگيريون
- نئين دور جو مذهب
- حاصلات جي جُستجو
- ناڪيلين جي روايت
- غزل
- هي ”سعيد“ جو مري ويو، آڪاس ڏي تري ويو،
- اڃان ڇو سج نٿو اڀري، اڙي اوڀر ٻُڌائي تون،
- گوڙ جا گُڙندي هئي سا وئي ٻُڏي،
- ڦاسيءَ جي تختي تي بيٺي، تو جو گيت جُھنگاريو آ،
- ذوق حياتي زهر نه ڪَر،
- ائين نه ڳوڙها ڳاڙ نه ڳائي،
- سڏ کي ڀي ساھ آ، احساس ۽ ويساھ آ،
- ئه ڪَشَ جي مڌ آلي سُر ۾، ذهن ڇني ٿو زنجيرن کي،
- رات لڙي ۽ ٽريو هَئو مَئو،
- نانءُ وٺڻ سان ٽڙڪي پوندي،
- وايون
- روز وٺين ٿو نيرا نڀ،
- روز وٺين ٿو نيرا نڀ،
- هئه هئه منهنجي ڦَٽَ تي،
- تن من هي واريانءِ،
- وارياسي جو رڻ،
- آءُ ته توکي دل جو دل ۾، پنهنجو راز ٻڌايان،
- اوڏِڻ جا هي ڳاڙها ڳل،
- ڇا ڪجي هيءَ ڇيڳري،
- ٿر ڀنو آ گھاٽ،
- اڃان ڪتيون ڪارِ ۾،
- جُهڙ نپوڙي ڏي،
- پن نه پنهنجا ڇاڻ،
- ماتا تنهنجي مندر مان،
- ڪهڙا ڪهڙا وَنَ،
- مڌ متيون هي راتڙيون،
- اَڪَن تپيا پَن،
جيئن،
ڪارونڀار سان ڇانيل
انڌيري رات ۾
ڀٽڪندڙ پتنگي کي
ڪنهن بڙ کي لڳل باھ جو
شعلو ملي ويندو آهي . . .. . . !
پر،
تنهنجي ملڻ کانپوءِ
منهنجو انجام به اهڙو ئي ٿيو
جهڙو،
شعلي سان ملڻ کانپوءِ
پتنگي جو ٿيندو آهي . . . . . !.