ٻار سراپا فطرت هِن
جن پنهنجي اوگھڙ ڪين ڍڪي . . . . !
هي جهڙا ڄايا ننگا ئي
ٿا انگ تي اڳڙي ڪين رکن
هي دنيا کان بي پرواھ ٿي
ٿا رانديون رونديون ائين ڪڏن
جي روئن ته به دل کولي ٿا
۽ ٽهڪ ڏين ته به بي پرواھ
هي پتڪا پتڪا پير کڻي
ڄڻ ڌرتيءَ کي به ڌٻائين ٿا
آزاد حجابن جي بند کان
جنهن وقت کڻي ڪجهه کائن ٿا
ٿا صرف سراپا ديد ٿين
جي ڪائي چيز چتائين ٿا
هي قدرت جا ڄڻ باني هِنِ
هي فطرت ۾ لافاني هِنِ
پابند نه ڪنهن جي رسمن جا
لاتعلق آهن تهذيبن کان
هي تاريخن کي ڇا ڄاڻن ؟
هي تدبيرن کان آجا هِنِ
هي انسانيت جي اَمرت هِنِ
هي ٻار سراپا فطرت هِنِ.