هي ”سعيد“ جو مري ويو، آڪاس ڏي تري ويو،
ڪڏهن ڪڏهن ته سارجو، ڪو واٽ تان وري ويو.
هي زندگي ڪو بار آ، ۽ سمنڊ جي گَجار آ،
گَجي گَجي ٿڪو تڏهن، اُماس ۾ ٺري ويو.
هي گيت جي اڀار ٿيا، ۽ زندگيءَ جي سار ٿيا،
رچي رچي نکار ٿيا، ته گونج ۾ هُري ويو.
نه “سعيد” جو هي موت آ، هي روپ جو ئي پوت آ،
حيات جو ڏيئو آ جو، دکي دکي ٻري ويو.