موڪلاڻي
چئو ڪيئن ڀلا وسري سگھن ؟
جي روح ۾ رلجي ويا
سي دل مٿان چئو ڪيئن لهن ؟
ها پر وڃان ٿو
ڏور مان . . . . !
ڪنهن ديس اهڙي ڏانهن جتان
آ ڪونه واپس ڪو وريو
ڄڻ ڏَور پئي ٿي ڪا ڇڪي
هن ساھ کي اونداھ ڏانهن
جي چند گھڙيون هن روپ سان
جا زندگي گھاري اٿم
سان اڻ مَئي پياري اٿم
ها پر وڃان ٿو
ڏور مان . . . . . !
جي اڌ صدي جاڳي لکيا
مون گيت تنهنجي سونهن تي
سي سنڌ تي جَرڪن پيا
۽ تاب سان ڄرڪن پيا
مان پَرَ ساهي ٿو وڃان
جي گيت ڳائي ٿو وڃان
سي سانڍجان پيو روح سان
آ موڪلاڻي ٿو وڃان
ڪنهن ديس اهڙي ڏانهن جتان
آ ڪو نه واپس ڪو وريو
ساز ۽ ساهه
تو ٻُڌو ٻيجل به پنهنجي ساز سان هو سِرِ لڻيو
زندگيءَ کي هو تڙيو
زندگاني هڪ لُٽي ٻي زندگاني کي گَھڙيو
ساز جي هن راز کي سمجھين نه ٿو تون ؟
زندگي ۽ موت جي آواز کي سمجھين نه ٿو تون ؟
ساز جنهن جي آ هٿن ۾
موت تنهن سان آ ڪفن ۾
زندگي ڀي آهي تن ۾
زندگي ۽ موت آهن
دنگَ ڇيڙا هڪ رسيءَ جا
ٻيئي ٻيڙا هڪ نديءَ جا
پار ساڳئي پيا وڃن ٿا
روپ ڪيئي راھ تي هو ائين ڍڪِنِ ٿا
جي ويا ڳائي وڄائي
۽ ٻُڌائي
زندگيءَ جو انت ڇا هي ؟
ڪي رهيا هن تار تي ڪي ڪُن ۾ ڦاسي پيا
جي ڀونءَ کي واسي ويا
سي موت کي ماري ويا
جوءَ کي جياري ويا