مان مُور نه مرڻو هان
۽ چوڌاري آ راڙ متل
آ وسمئه جهڙو منظر هي
۽ چوڌاري ٻاڪار متل
هو اُڇنگارن ۾ آلاپين
”هي هاڻ ويو بس هليو ويو“
اڻڄاتي اوکي دنيا ۾
ڪنهن روپ الوپي دنيا ۾
آ ناوَ نه موٽي ڪا به اتان
ڪو ايندو واپس ڪئين ڪٿان
مان تن کي ڪيئن هي سمجھايان ؟
جو شور هوا ۾ لهرائي
سو مُور نه مورک مرڻو آ
انسان ڀلي چئو فاني آ
پر شور هميشه رهڻو آ
جو ماس مٽيءَ ۾ پوريندئو
سو سانوڻ سانوڻ ڦُٽڻو آ
آواز اسان جو پڙڏا ٿي
هر ڏهر ڏهر تي گجڻو آ
مون ابدي ننڊ لئه نيڻن کي
هر خواب سهيڙي پُوريو آ
ڪو راڳ سهيڙي پُوريو آ
آ لُڪ لڳي ۽ ڏينهن تتل
۽ چوڌاري آ راڙ متل