زندگي هڪ سفر آهي
الله جي ذات بابرڪات پنهنجي مقدس ڪتاب ۾ حڪم فرمايو ته:
”اي انسانؤ! گهمو ڦرو ۽ منهنجي تخليق کي ڏسو عبرت وٺو، سوچ ۽ ويچار ڪريو، سبق حاصل ڪيو.“ (قرآن)
زندگي ته آهي نجو سفر، انسان ڄمڻ کان مرڻ تائين سڄي عمر سفر ۾ آهي. انهي سموري ڄمار ۾ ڪيترائي سفر انسان کي طئه ڪرڻا پون ٿا. جڏهن انسان اڃان ٻار هوندو آهي ته سندس گهر کان پرائمري اسڪول جو سفر شروع ٿئي ٿو. انهي کان بعد هاءِ اسڪول جو سفر شروع ٿئي ٿو. انهيءَ کان بعد ڪاليج ۽ پوءِ وري يونيورسٽي جو سفر شروع ٿئي ٿو. انهي پڙهائي واري سفر ۾ مختلف مرحلن تي مختلف قسم ۽ خوبين جا دوست سفر جا حصو ٿين ٿا.
پڙهائي جي سفر دوران يا آخر ۾ مختلف مرحلن تي ڪي سفر جا ساٿي نوڪري، بزنس يا ڪنهن ڌنڌي سان لڳي وڃن ٿا.
نوڪري جي مختلف مرحلن تي مختلف ذهن جي ماڻهن سان واسطو پوي ٿو، ڪن وٽان سبق سکبو آهي ته ڪي وري سبق سيکاري ڇڏيندا آهن.
جيئن چوندا آهن ته زمانو استاد آهي. ٻئي انسان کي سيکاريندا آهن استاد ۽ زمانو، ٻنهي ۾ فرق صرف اهو آهي ته استاد اڳ ۾ سيکاريندو آهي، زمانو اڳ ۾ چوٽ هڻندو آهي پوءِ انسان سکندو آهي. يعني ايئن چئجي ته استاد جي سيکارڻ جو ڪم ٿيوري وارو عمل هوندو آهي. زمانو هڪ تجربيگاه هوندو آهي. شاگرد هميشه اهو بهتر سمجهيو ويندو آهي جيڪو ٿيوري ۽ پريڪٽيڪلس ۾ سٺو هوندو آهي.
ڪجهه وقت اڳ مون ۽ منهنجي محبوبه پاڻ ۾ ويهي ويچار ڪيو ته زندگيءَ جي سفر تي ڪوئي ڀروسو ناهي، تنهن ڪري هل ته هلون ڪجهه دنيا جهان جو سير ڪري اچون، باقي مري ته اوئين ٻيا ويندا اسان کي زندگاني گذارڻي آهي. پاڻ ۾ صلاح ڪرڻ کان بعد اسان ٻنهي فيصلو ڪيو ته پنهنجي لخت جگرن سان به مشورو ڪجي پوءِ جيڏانهن وڃڻ جو فيصلو ٿيو، اهو گڏجي ڪيون.
اسان ٻنهي سڀني ٻارن سان مشورو ڪيو ته اسان هاڻي چاهيون ٿا ته اسان ٻئي دنيا جهان جو سير ڪيون. الله سائين جي فرمان جي به تعميل ٿي ويندي ۽ انهي سان گڏ اسان کي به سکڻ لاءِ گهڻو ڪجهه ملي ويندو. جنهن بعد اسان سڀني گڏجي ويهي مختلف آپشنس تي غور و فڪر ڪيو. آخر ڪار معاملو اچي وسيلن تي اٽڪي پيو پوي.
منهنجو دل گهريو دوست ۽ انجي گهرواري، گهڻي عرصي کان مونکي ۽ منهنجي محبوبه کي چوندا ۽ زور ڀريندا رهندا هيا ته يار سڪ لڳي آهي اچو ۽ منهن ته ڏيکاري وڃو. جيڪڏهن ٽڪيٽ جا پيسه ناهن ته اسان هتان آمريڪا مان ٽڪيٽون موڪليون. مان ان دوست کي پنهنجي ڀائرن وانگر هر مرحلي تي ساڻ رکيو ۽ اسان ٻئي دل جي گهراين سان محبت ڪندا آهيون، پر مان کيس پيار مان ڊاڙي چوندو آهيان جو کيس ويساري جي عادت کان مجبور آهي.
اهو منهنجو جگري دوست تقريباً ويهارو سال اڳ پاڪستان مان آمريڪا ۾ وڃي آباد ٿيو ۽ الحمدلله هن وقت آمريڪا ۾ پنهنجي ڪهول سميت خوش و خرم ۽ پرسڪون زندگي گذاري ٿو.
هر انسان ۾ خوبيون ۽ ڪجهه ڪمزوريون به هونديون آهن. پر هي منهنجو دوست خوبين جو مجسمو آهي. سخي سچو ڪنهن جي برائي ۾ ڪونه، پنهنجي ڪٽنب ۽ ڳوٺ لاءِ وڏي ڇانو، يارن جو يار، منهن تي سچ چوڻ وارو، الله جي ذات تي يقين ڪامل وارو انسانيت سان محبت ڪرڻ وارو، بس رڳو ويساري جي مجبوري اٿس جنهن ڪري مان شروع کان جڏهن پاڪستان ۾ هوندو هيو تڏهن کان وٺي ڊاڙي چوندو آهيان. باقي جهڙو نالو اٿس ممتاز اهڙي طرح واقعي خوبين ۾ به ممتاز آهي. هن آمريڪا ۽ ڪيناڊا جو سفر جو ڪارڻ به ممتاز ڀٽو صاحب آهي. جنهن سان اڄ انشاءَ الله واشنگٽن ڊليس انٽرنيشنل ايئرپورٽ (Washington Dulles Internationl Airport) تي لهڻ سان ٻکين پئجي آمريڪا جي سفر جو آغاز ڪبو.
ممتاز مونکي پيار مان چوندو آهي ته توهان مُلن مان ته مان اچي ڦاٿو آهيان. جڏهن به دل چاهيندي آهي ته مان ڪچهري ڪيان ته هميشه نماز جي بهاني ڪچهري اڌوري ڇڏي ڀڄي ويندا آهيو. مون سان گهر ۾ به اهو آزار، جڏهن ڪنهن ڪم لاءِ چوان ته منهنجي من موهنڙي چوندي ته اڳ ۾ نماز پڙهي وٺان. پر ڇا ڪريان جو مان بي وس آهيان، جو توهان ٻنهي سان دلي محبت آهي. يار توهان ٻئي نماز ڀلي پڙهو پر اسان جو به ته ڪجهه خيال ڪيو.
ll