ڇا سکيو ۽ ڇا پرايو؟
انسان جي سڄي عمر آهي سکڻ لاءِ، جيترو ڪجهه سکي ٿو اهو ٻئي ڏينهن ٿورو ٿي وڃي ٿو.
انسان جي لاءِ بک ۽ اڃ جبلت آهي، اهڙي طرح علم ۽ سکيا جي اڃ ڪڏهن به پوري ٿيڻ واري ناهي. جيئن جئين دنيا ترقي ڪندي ويندي تيئن تيئن نئين کان نئون سکيا جو عمل ڦٽندو ويندو.
اسان پاڻ کي مسلمان ۽ ديندار سمجهون ٿا ۽ ٻين کي اسان اسلام ۽ دين جي لحاظ کان پاڻ کان گهٽ سمجهندا آهيون، پر جڏهن دين اسلام جي ارڪانن تي عمل جو مرحلو اچي ٿو ته اسين دين اسلام جي هڪ رڪن تي به عمل پيرا ڪونه آهيون. اسان جا علماءِ دين ۽ ٻيا هميشه اهو چوندا ته پاڪستان واحد ملڪ آهي، جيڪو اسلام جي مڃڻ وارن لاءِ ٺهيو آهي پر جڏهن حقيقتاً ڏسبو ته پاڪستان ۾ دين اسلام جي هڪ به رڪن تي ڪٿي به عمل ڪونه ٿو ٿئي.
علم، عمل، صفائي، انصاف، خدمت، ٻئي جي ڀلائي، واعدو پاڙڻ، سچائي وغيره وغيره، انهن سڀني جي اڌ ته ڇا پر ڏهين پتي تي به عمل ڪونه ٿا ڪيون، اُبتو ڪوڙ، بي ايماني، دوکو، دولاب، تور ماپ ۾ ڦير گهير ڪرڻ ۾ ڪابه ڪسر ڪونه ٿا ڇڏيون، تنهنجي باوجود به اسان پاڻ کي نيڪ ۽ ديندار چورائڻ ۾ عار محسوس نٿا ڪريون.
انهيءَ جي مقابلي ۾ 99 سيڪڙو اسلام جي اصولن تي عمل انهن وٽ نظر ايندو جن کي اسين ديندار نٿا سمجهون. انهن اسلام جي عين روح مطابق عمل ڪندي ترقي ڪئي آهي ۽ اسان ان جي ابتڙ هلندي سڀ ڪجهه هوندي به انهن جا ذهني ۽ مادي طور غلام آهيون.
افرادي قوت، قدرتي وسائل، تيل ۽ معدنيات اسان وٽ، تنهن هوندي به اسان انهن جا محتاج. اسان کي جيڪڏهن ترقي ڪرڻي آهي ته اسلام جي ارڪانن تي عمل ڪندي الله سائين جي مخلوق جي خدمت ڪندي سرخرو ٿي سگهون ٿا. محنت، سچائي، خيرخواهي کان بغير ڪابه قوم ترقي نٿي ڪري سگهي.
ll