هوازن ۽ ثقيف جي جنگ ــ شوال 8 هجري :
جيتوڻيڪ مسلمانن تي هاڻي تيرن جو مينهن پئي وسيو ۽ هنن جي ٻارنهن هزار فوج ڌڪ سان اڏامي وئي پر پاڪائي جو مجسمو ﷺپنهنجي جاءِ تي بيٺو هو. پاڻ سڳورن ساڄي پاسي ڏٺائون ۽ سڏيائون اي انصار جا گروهه! آواز سان گڏ صدا آئي. اسين حاضر آهيون. وري پاڻ کاٻي پاسي سڏيو، هينئر به اهوئي آواز آيو. پاڻ ﷺ سواريءَ تان لهي پيا جلال جي لهجي ۾ فرميائون ” آئون آهيان خدا جو اهو ٻانهو ۽ ان جو پيغمبر آئون بنا شڪ (بيشڪ) پيغمبر آهيان ۽ عبدالمطلب جو فرزند آهيان.“ حضرت عباس مسلمانن کي سڏ ڪيو اي انصار جا گروهه! ۽ اي اهي ماڻهو جن اسلام تي سر ڏيڻ جي بيعت ڪئي آهي اڳتي وڌو. انهن اثر ۾ ڀريل آوازن جي ڪنن تائين رسڻ اسلام جا جانباز اٿلي پيا۽ اهڙي جوش سان وڌيا جو زرهون لاهي اڇلائي ڇڏيائون ۽ گهوڙن تان ٽپي لهي پيا. هاڻي ميدان جو رنگ ئي ڦري ويو. ڪافرن جي فوج ”ڪائي“
(ڪائي : بيٺل پاڻي تي ڄميل سائي تهه کي چئبو آهي.
سينور: پاڻي ۾ ڪا زوردار شيءِ ڪرڻ سان اهو ٽٽي ذرا ذرا ٿي ويندو آهي. هي اردو ادب جي چوڻي آهي مترجم :ع.ب)
وانگر ذرا ذرا ٿي ويئي ۽ هنن جي لشڪر ۾ ڊڪ ڊوڙ مچي ويئي.
ڪافرن جو ڪجهه حصو ڀڄي اچي طائف ۾ گڏ ٿيو. طائف ۾ ثقيف جو قبيلو پاڻ کي قريش جي برابر سمجهندو هو. هنن جو قلعو به ڏاڍو مضبوط هو ۽ قلعي ۾ لڙائي جو سمورو سامان به هو.
هنن قلعي بند ٿي لڙائي شروع ڪئي. مسلمانن قلعي تي هڪ ٻئي پٺيان حملا ڪيا پر فتح ڪونه ٿيو. مسلمانن لاءِ قلعي کي هينئن ڇڏي هٽڻ دل نه پئي چاهيو. هنن رسول الله ﷺ کان هڪ ڏينهن جي مهلت گهري. موڪل ملي ته ٻئي ڏينهن ڏاڍي زور سان حملو ڪيائون پر ڪاميابي اڃان پري هئي.صحابين عرض ڪيو ته يا رسول الله ﷺ! هنن (دشمنن) بد دعا ڪريو. لب مبارڪ چُريا ته هي لفظ نڪتا” خداوندا ثقيف کي هدايت نصيب ڪر ۽ هنن کي اسلام جي آستاني تي آڻ.“ الله اڪبر! دعا جو هي تير ڪيڏو نه بي خطا هو. ٻه سال به ڪونه لنگهيا هئا جو ثقيف جي ماڻهن پاڻ مدينه ۾ حاضر ٿي اسلام جو ڪلمو پڙهيو .