24
ڪنچن رتن کان پڇيو: “ توکي ڪيئن خبر پيئي ته اسان هت ويٺيو آهيون؟ ”
“ ادي ، ڀلا مونکي خبر نه هوندي ته ٻئي ڪنهن کي هوندي؟ مان ڄاڻا ٿي ته هن ڌرم تلاءَ ۽ هن نَولکي محل جون توهان عادي آهيو. روز شام جو هتي اچڻ، اچي منو ڪلاڪ ويهڻ، .... جنهن ڏينهن اچڻ نه ٿئي ان ڏينهن اديءَ کي ننڊ به نه ايندي آهي. ...ائين ڀلا ناهي ادي ؟ رتن جَيا جي هاڪار ٻڌڻ لاءِ پڇيو.
“ رتن بين جي ڳالهه سچي آهي. ” چوندي هوءَ اٿي ۽ چيائين “ رتن بين تون اڳتي هلي پهچ اسان هوريان هوريان اچون ٿيون پيون.”
پٺتي مڙندي جَيا دور کان ڏسجندڙ نولکي محل طرف اشارو ڪندي چيو “ ڀاڀي هو رهيو نولکو محل. ان جي اندر خاص ڪو ويندو ناهي. کنڍر جيان بيٺو آهي.پاسي ۾ وڃي ڏسون ته خبر پوي. هڪ هڪ ٿمبي ۾ باريڪ باريڪ چٽ اڪريل آهن. فرش ۽ دروازن جي آسپاس ته نسورو آرس پهڻ! پر جڳهه وهم واري آهي. اصل ته وڍواڻ جي ٺاڪر صاحب هن خوبصورت هنڌ تي محل ٺاهيو هجي ته ڪيئن؟ اهڙو سوچيو وري سامهون تلاءُ آهي ان ڪري باغ به ٺهن. راجا مهاراجائن جا نوان نوان نخرا! چوماسي ۾ هي محل ته اونهاري ۾ هوا کائڻ جو محل وري ٻيو، سياري ۾ وري ٽيو! بد قسمتي اهڙي جو ٺاڪر صاحب هي محل مڪلمل ٿيل ڏسڻ لاءِ نه ترسيا. ڀرجوانيءَ ۾ سندن موت ٿيو. وري هنن جي موت بابت به ڪيئي ڳالهيون هلن پيون. ڪو چوي راڄ ــ ڪاڄ جي کٽپٽ ۾ ڪجھ کارائي ڇڏيائونس. ته وري ڪو چوي ڦيڻن ٽوڻن ۾ مري ويا. هن جي سڄڻ دشمنن جو پار نه هيو. جيڪو هجي سو!
پيءَ جي اڌوري اڇا پوري ڪرڻ لاءِ پٽ محل ٺهرائڻ شروع ڪيو پر پورو نه ٿيو. چيو وڃي ٿو رولو جيو پورو نه پيو ٿيڻ ڏي. حقيقت اڃا الڳ به هجي. ممڪن آهي ته محل ٺهرائڻ جيترا پيسا ئي نه بچيا هجن. لوڪ روايت آهي ته ڏينهن جو جيترو محل اڏجي رات جو ڌٻ پٽ تي!
“ اسان جيئن ئي. ڏينهن سڄو جيئڻ لاءِ هٿ پير هڻون ۽ رات جو اڪيليون هجون تڏهن جتي هيونسين اتي ئي اتي!”
جيا ڪجھ به نه ڪڇيو. هن جي خاموشي ڪنچن جي ڳالهه ۾ سُر ملائي رهي هئي.
رات جو به جيا روم تي ئي ٿالهي گھرائي ورتي. ڪنچن جي اڇا هئي ته رنڌڻي تي ئي سڀ گڏجي کائون . رشتيداري ظاهر ٿيڻ ته ممڪن ڪونه هئي پر جيا اڃا ڪنچن سان ويجهڙائپ کي به ظاهر ڪرڻ نه پي چاهيو. ذرينا جي نالي واري کاهيءَ کي ڏٽڻ ائين ڪو آسان ٿورو هيو ؟
ڪنچن کي ٿيو، ته ڇا منهنجا ٻار هن هڪ ئي رت جي رشتي سان مخاطب ٿيڻ جو سواد ڪونه ماڻي سگھندا؟ “پڦي” لفظ چوندي ته ڪهڙو نه منهن ڀرجي ويندو آهي! ان جي ته هنن کي خبر به نه پوندي. پر جيا ذرينا نالو ڇو رکيو؟ وڏي اما ته هن کي بچائڻ جي لائي ڪوڙ ڳالهايو هو. ته پوءِ جيا؟
رات جو سموهه پراٿنا پوري ڪري جيا آئي.بستري تي ليٽندي ئي ڪنچن کي ٿيو ته پڇانس.
“ جيا، تو هي ذرينا نالو ڇو رکيو آهي؟ ڇا تو ڪنهن مسلمان سان حقيقت ۾ شادي ڪري ورتي آهي ڇا؟”
“ان ۾ ائين آهي ، هڪ طرح سان ڏسو ته مون شادي ڪئي آهي، ۽ ٻي طرح سان ڏسو ته ناهي به ڪئي.” جيا ڳالهه کي کوليندي اڳيان وڌايو.
وڏي امان جو برقعو پائي جيا پنهنجو اصلي چهرو ته لڪائي ڇڏيو هو پر وڏي امان جي ننڍي پٽ انيس هن کي سڃاڻي ورتو هو.گھر کان نڪرڻ کان اڳ انيس جيا وٽ سندس ڀاڀيءَ کي موڪليو هو. جيا کي اڄ به مسودهه جو اهو چهرو ياد آهي. هوءِ ڊڄندي ڊڄندي جيا وٽ آئي. هن ٻه جوڙون سلوار قميص جيا وت رکيون. اتي ئي انيس اچي چيو “ ڀاڀيءَ جا ڪپڙا پائي وٺو. توهان جي قيمتي ساڙهي ۽ زيور ڏسي شايد رستي ۾ تڪليف ٿئيو. ۽ ها ڳهه الڳ الڳ هنڌن تي رکائجو ڀاڀي!” چوندي هو ڪمري مان ٻاهر نڪري ويو. جيا ۾ ته مٿي اک کڻي نهارڻ جي همٿ نه هئي. مسوده چيو پي تيئن هوءَ چپ چاپ ڪندي رهي. جھجھن سرن واري سلوار ۽ فراڪ جهڙي ڊگھي قميص. دوپٽو هر هر سرڪي پي ويو. جيا جا ڳهڻا لهرائيندڙ مسودهه کيس ڌيان سان نهاريندي رهي. ڳلي ۾ مڱ مالها ۽ چئن، ڪنن ۾ جھومڪ ۽ وارن ۾ سونيون سنگھرون. مٿي تي هيرن جڙيل تلڪ. هٿ ۾ لاڪيٽ، ٻانهن ۾ چوڙيون ۽ ڪنگڻ. ڪٽڪ جي ڪاريگريءَ وارا مور ٻنهي هٿن جي ڪراين ۾. .... مسودهه مڙيئي الڳ ڪري ۽ شلوار قميص جي کيسي ۾ رکڻ لائي ڏنا. آخر ۾ هٿ واري پوءنچي ڏيندي هوءَ هڪ گهڙي رڪجي ويئي.
مسودهه هڪ کن لاءِ پوءنچي پائڻ لاءِ ترسي پر ٻي پل اٽڪي ويئي. ان ئي پل جيا کي ٿيو ته هن کي چوان ته “ ڀاڀي پائي وٺ. .... ” پر ان ۾ هن گهر جي عزت هلي وڃي ! اهڙي ٻڏتر جي ڪري هن ڪجھ نه چيو. وري اکين جي سڃاڻپ جي بنا وڏي اما جي ڪٽنب جيا جي لائي جيڪو ڪجھ ڪيو هو ان جي قيمت چڪائڻ جي ته جيا جي ڪا حيثيت ئي ڪانه هئي. رت لڳل ساڙهي ۽ ٻي جوڙي ٻڌل ڪپڙن جي ڀاروڙي کڻي جيا بند رڪشي ۾ ويٺي ان وقت وڏي امان ۽ مسودهه ٻنهي جي اکين ۾ چنتا ۽ آشنڪا ڦهليل هئي.
رڪشي ۾ سامهون واري سيٽ تي ويهندي ئي انيس پچيو “ ڪنچن ٿئيٽر ۾ هاڻي ڪهڙو ناٽڪ اچڻو آهي؟”
جيا سٽ ڏيئي پنهنجي چهري تان نقاب دور ڪيو. ۽ هينسيل چهرو ڏسي انيس هلڪي آواز ۾ چيو “ مون ڪنهن کي چيو ناهي، چوندس به ڪونه، تون فڪر نه ڪج!”
“ پر تو مونکي سڃاتو ڪيئن؟”
“ هن شهر جي ميئر جي خاندان کي ڀلا ڪير نه سڃاڻي؟ هڪ ڀيرو مون توکي “ڪنچن” ٿئيٽر ۾ ڏٺو هو. تنهنجو جو ڀاءُ ڀاڀي به گڏ هئا. خير! ..... ٻڌائي ڇاڇا ڪرڻو آهي؟ چئو ته رتن تلاءُ طرف ....”
جيا هڪدم انيس جا ٻئي هٿ پڪڙي ورتا ۽ لڳڀڳ آزيون ڪندي چيو “ نه نه اهو ظلم نه ڪجو! گھر اگر منهن ڏيکارڻ جهڙي هجان ها ته ڪلهه رات جو ئي نه توکي چوان ها ته مونکي گھر پهچائي اچ. ....
انيس جو چهرو پڙهندي هن خلاصو ڪيو.
“ نه... نه .... اهڙو ڪجھ به ناهي. منهنجو پير ڪنهن دائري ۾ ڪونه پيو آهي. بس هڪ ئي، پر ڏاڍي وڏي ڀل ٿي وئي آهي. ڪنهن به طرح جي تياري بنا ئي مان ڪنهن جي ڀروسي ٽپي پيس!” جيا مختصر ۾، هڪ ئي ساهه ۾ انيس کي گذريل رات ٿيل حادثي جي باري ۾ ٻڌايو.
“ هاڻي ڇا ڪندينءَ؟”
“ ڪلڪتا ويندس.”
“ڪلڪتا ئي ڇو؟ ڏسو مونکي خبر آهي ته اتي تنهنجي ڪو به واٽ ڪونه پيو نهاري.”
“ ان وقت ائين ئي ڪلڪتا جو نالو کڻي ڇڏيو هو، منهنجي سڃاڻپ لڪائڻ جي لاءِ. پر، هاڻي ته تو مونکي سڃاڻي ئي ويو آهين ته چاهي ڪجھ به ٿئي پر گھر ته ناهي وڃڻو.”
“ توکي اعتراض نه هجي ته هڪ ڳالهه ڪريان؟” پڇندي انيس رڪجي ويو. جيا جي سامهون نهاريائين. ۽ چيائين “ ڪلهه رات وڏي امان ته توکي ذرينا ۽ ننڍي ننهن جو لقب ڏيئي ئي ڇڏيو آهي. ڀلي هنن اڻڄاڻائي ۾ چيو هو پر، توکي اعتراض نه هجي ته اهو ئي نالو ۽ لقب قبولڻ لاءِ راضي هجين ته ..... ”
جيا ڪجھ به نه چيو. من ئي من ۾ هوءَ ڪجھ سوچڻ لڳي. پر انيس کان هن جي خاموشي سهن نه ٿي. “ ائين نه ڀانئج ته وڏي گھر جي ڌيءَ ڏسي هي ڳالهه تنهنجي سامهون رکي آهي، ۽ نه ئي تنهنجي مجبوريءَ جو فائدو وٺڻ جو ارادو آهي. سچ چوان ته تو جنهن وقت حيرت ۾ پوندي نقاب هٽايو ان پل منهنجي اندر ۾ بجليءَ جيا ڪجھ چمڪي ويو هو!”
“ مان ڇا ڪريان؟ جنهن حالت ۾ آهيان ان ۾ منهنجي ها يا نا جو سوال ئي ڪٿي آهي؟ هي ته توهان گذريل رات مونکي بچائي ورتو. نه ته ڇا جو ڇا ٿي وڃي ها. مان ڪلپنا به نٿي ڪري سگھان. هردي جي ڳالهه ڪريان ته مونکي توهان لائي مان آهي. مونکي اها به خبر آهي ته توهان سان جڙنديس ته دکي ڪونه ٿيندس! پر مان پنهنجو پاڻ کي، پنهنجي آتما کي ڇا جواب ڏينديس؟ مون ديس شيوا لاءِ گھر ڇڏيو آهي. ڀلي ايڏو ڪو ويچار ناهي ڪيم. حساب سان ڪونه هلي آهيان پر منهنجي وطن لاءِ محبت ناهي پولي ناهي مٿاڇري ۽ اها ته شروعات آهي. ههڙا آزمودا ئي مونکي گھڙي راس ڪندا. هن طرح جي وڻندڙ اڻوڻندڙ حالتن مان ئي مونکي رستو ڳولڻو آهي. ”
“ سٺو ٿيو جو تو واضح طور ڳالهه ڪئي آهي. نه ته مونکي لڳي ها ته مون تنهنجو اپمان ڪيو آهي. ” ٺاپر ۾ ايندي انيس چيو. “ هڪ ڪم ڪر! تو جنهن ڳالهه لاءِ گھر ڇڏيو آهي ان لاءِ احمدآباد شهر ٺيڪ آهي.۽ گجرات ته منهنجو وطن آهي. اتي اهڙيون سنسٿائون به آهن جيڪي بي سهارن کي سهارو ڏينديون آهن. گانڌيجي ڀلي اتي نه پيا رهن پر سابرمتي آشرم ته آهي نه؟ احمدآباد ۾ ديش شيوا ۽ سماج شيوا ٻنهي لاءِ سٺو ماحول آهي.”
گاڏيءَ سيٽي هنئي. انيس گاڏي وٽ بيٺو هو. جيا انيس جي هٿ تي هٿ رکيو ۽ چيو:
“ اڄ کان مان تنهنجي ذرينا بڻجي جيئنديس.” ۽ سندس اکين جي چمڪ ۾ ڳري انيس اندر ۾ لهي ويو.
جَيا احمدآباد آئي. “وڪاس گرهه” ۾ رهي پڙهي. جنهن ڏينهن کيس ڪانپ واري “وڪاس گرهه” جي جوابداري سونپي ويئي ان ڏينهن هن کي انيس جو سچو ارٿ سمجھ ۾ آيو! ڪنهن اپوروَ کِڻ ۾ جَيا جي جيون ۾ هو آيو ۽ دوست بڻجي هن کي جيئڻ جي دشا ۽ آڌار ڏيئي ويو.
“ توکي ياد پوي ..... ! مون کان ڪيئن وسري ......! (گجراتي ڪوتا) جي جگلبنديءَ ۾ رات ڪيئن نڪري ويئي جنهن جي خبر ئي نه پيئي. شام جو جساپر جي بس ۾ ڪنچن ويٺي ته پاڻ کي هلڪو ڀانئي رهي هئي. جَيا کيس بي فڪر ڪري ڇڏيو هو.
“ هاڻي کان سڄي جوبداري منهنجي. پڙهائينديس مان ۽ پرڻائينديس به مان. اڄ کان آئون هن جي ماءُ ــ پيءُ.!
ڪنچن جون اکيون آليون ٿي پيون. هن کان رهيو نه ٿيو. هن ڀريل ڳلي مان چيو:
“ ادي! اسان کي رت جو رشتو بلڪل ڀلجي ئي ملڻو؟ منهنجو من ته ڪونه ٿو مڃي ....”
“ ته ڇا ڪندينءَ؟ ڳوٺ ۾ سڀني کي ائين چوندينءَ ته ذرينا منهنجي نڻان آهي ۽ ڦِري ويئي آهي!” ماڻهو توکي طعنا ڪونه هڻندا؟ ۽ اروڻا؟ هيءَ ڳالهه ڄاڻڻ کان پوءِ مون وٽ رهندي؟ چندرڪانت ۽ ڪارتڪ اهو سڀ ڪيئن سويڪاريندا؟ مون صرف نالو ئي بدلايو آهي اهو ڪير وسهندو؟ ” ڪنچن کي ٿيو جَيا جي ڳالهه ته سچي آهي. پر هن طرح صفا ڪوڙو جيئڻو؟ ڪنهن ٽئين اڳيان ته ٺيڪ پر اولاد جي حاضريءَ ۾ به ڏيکاءُ ڪرڻو؟ آخرڪار جيا کي نرو وا ڪُنجرو وا وارو مارڳ سُڌو. “ ڀاڀي ! تون سڀني کي ائين چئج ته ڪراچيءَ ۾ اسان جي ڀر ۾ رهندي هئي ۽ امرت ادي مونکي ڌرم جي ڀيڻ ڪئي هئي. ڌرم جي ڀيڻ ۾ ڀيڻ به رهندي ۽ ڌرم به سنڀالبو. ۽ ايترو اڌستيه ته يڌشٺير به ڪٿي نه چيو هو؟”
ڪنچن کي ڳالهه ٿوري دل سان لڳي.
جساپر آئي ۽ ٻئي ڏينهن رُکي ڀاڀيءَ پڇيو “ نڻان امڙ، تون ته صبوح جو وڃي شام جو واپس اچڻ لاءِ ويئي هئينءَ ۽ ٽِڪي ڇو رهينءَ؟ هن تلڪچند چيو پي ته اتي تنهنجو ڪو رشتيدار ملي ويو هو .... اهو وري ڪير هو ؟
ڪنچن تيار ئي هئي. ههڙي هڪڙي نه پر انيڪ سوالن جا جواب ڏيڻ لاءِ. هن رُکي ڀاڀيءَ سان وستار سان ڳالهه ڪئي.
“ هوءَ گرهه ماتا ادڙي اصل ڪراچيءَ جي. هوءَ اروڻا جي پيءَ کي هر ساوڻي پرڻيما تي رکڙي ٻڌندي هئي. سندس پيءُ اسان جي ٿئيٽر ۾ نوڪري ڪندو هو. پر مالڪ نوڪر جهڙو نه هو. سالن کان گھر جهڙو ناتو. هن ذرينا کي منهنجي پڦي سس پيار مان جيا چوي. ڏاڍي ڀلي مائي. بصر ٿوم به نه کائي! مان ڪانپ ۾ نه ويئي هجان ها ته اڃا به پراڻي سڃاڻپ نه نڪري ها! مونکي ٿي چوي ته تون اروڻا ۽ ڪارتِڪ ٻنهي کي موڪلي ڇڏ. مان پڙهائي لکائي تيار ڪنديس. ڀاڀي ههڙن ماڻهن لاءِ ته پنهنجي چم مان جوڙا سبائي پهرايون ته به قرض نه لهي!”
ايترو چئي خاص پارت ڪئي ته هن ڳالهه کي ڦهلائج نه. ڪنچن کي پڪ هئي ته ائين چوڻ سان سڄي ڳوٺ تائين ڳالهه پهچي ويندي ۽ پاڻ کي اها ڳالهه ور ور ڪري چوڻي ڪونه پوندي!
ڪانپ ۾ وڃڻ واري ڳالهه تي اروڻا ايڏو ڪو راضي نه هئي. پهريون ڀيرو ماءُ کان ڌار ٿيڻو هو. ۽ اڳيان پڙهڻ ۾ کيس ايڏي ڪا دلچسپي به ڪانه هئي. پر امان چئي ٿي ته منع ڪونه ڪبي، ايتري سامانيه سُڌٻُڌ اروڻا کي هئي. پڙهڻ وڃڻ واري ڳالهه لاءِ اروڻا ۾ ڪنهن طرح جو جذبو نه ڏسي ڪنچن کيس پاڻ وٽ ويهاري سمجھايو.
“ ڏس تون ويندينءَ ته مونکي ٿورو وڻندو؟ ڪارتِڪ جو خيال ڪير رکندو؟ تو ته سڄي گھر جو ڪم پاڻ تي کڻي ورتو آهي ته مونکي ڪيڏو نه آرام آهي. هاڻ ته سڀ مون تي اچڻو آهي نه؟ پر پٽ! ڪم جي لالچ ۾ مان توکي اڳيان وڌڻ کان روڪيان ته مون جهڙي ڪا ٻي لالچي ماءُ هوندي؟ توکي وڌيڪ ڇا سمجھايان؟ تون پاڻ ئي سڀ سمجھين ٿي. ڏس تنهنجي ماءُ ڪجھ پڙهيل ڳڙيهل هجي ها ته ڪجھ ڪمائي سگھي ها ۽ مانَ عزت سان جي سگھي ها. چوڻ خاطر ته گھڻا چوندا آهن ته پڙهياسين نه ته ڇا ٿيو هي ٻه هٿ ته آهن نه. جنهن کي محنت مزوري ڪرڻ ۾ شرم نٿو اچي ان کي ڪهڙي محتاجي؟ ڌيءَ چوڻ سولو آهي پر مزوري ڪرڻ ڏکيو آهي. ان ۾ جيڪي مهڻا ٻڌڻا پون، لاچاري سهڻي پوي، ... هرهر مان وڃائڻو پوي! دنيا ۾ ڪجھ سهکو ناهي! ۽ آخرين ڳالهه ....
اسان وارو سمو الڳ هيو ان ڪري ڪاٽي وياسين. پر هاڻي جو وقت ڏکيو ايندو. تعليم بنا ڪنهن جو بِلو، ڀَلو ڪونهي. پڙهندا لکندا ته شان مان سان هلي چلي سگھندا. باقي قاعدن قانونن سان ڪنهن جو پيٽ ناهي ڀريو. ماڻهو پڙهي لکي ته اڳيان اچي سگھي. هي سڀ تنهنجي ڀلي جي خاطر چئي رهي آهيان!
۽ ها اتي واري گرهه ماتا ته تنهنجي پيءَ جي ڌرم جي ڀيڻ آهي. آهي ته ڌرم جي ڀيڻ پر سڳين کان به وڌيڪ آهي. نالو اٿس ذرينا .... ڏاڍي سلڇڻي، ويچار شيل، اصول پسند! هن سان گڏ رهندينءَ ته توکي ڌرتي آڪاش ٻنهي کي ڏسڻ واري درشٽي ملندي. باقي پيءَ جي کوهه ۾ مرڻ لاءِ اسان ٿورو جنم ورتو آهي؟ تون پڙهي لکي پيرين ڀر ٿي پوءِ تنهنجي شادي ڪنديس.”
ڪنچن ڄڻ ڌيءَ کي ساهري موڪلي رهي هجي تيئن اتساهه مان تياريون ڪري رهي هئي. ڪارتڪ ڪجھ موڳو موڳو ۽ سڃو سُڃو گھمي رهيو هو. ڪنچن ڪو ڪم ڏسيس ته به زوريءَ ڪري. اروڻا وڃڻ کان اڳ ڪم اڪلائڻ لاءِ ڊوڙي رهي هئي. هوءَ سوچي رهي ته جيترو به ٿي سگھي ڪندي وڃا ته ايتري امڙ کي راحت رهي. هن ڪوئلا ڀڃي ٽانڪي ڀري ڇڏي. وڌيل چوري جون ٿالهيون ٺاهي ڇڏيون. ويندي ويندي اٽو به پيهندي ويئي. ڪارتڪ جي رلهي ڦاٽي پئي هئي تنهن کي به سنڌيندي ويئي. وري ڪارتڪ جو ضد ته اديءَ جي پوتيءَ مان ئي پُڙ چاڙهيو وڃي، ته جيئن هو اوڍي ته ادي ويجھي لڳي! ڪنچن اروڻا کان چندرڪانت کي ٽپال لکرائي پر هن وئڪيشن ۾ خانگي پيڍيءَ ۾ نوڪري ورتي هئي ۽ مٿان ٻه ٽيوشن به رکيا هئائين ان ڪري نه آيو هو.
ڪنچن اروڻا کي ڪانپ ۾ ڇڏي آئي هئي تڏهن کان ڪنيا وِدايه جهڙا گڏيل ڀاوَ محسوس ڪري رهي هئي. هڪ طرف بي فڪر ٿي هئي ته چلو اروڻا جو ڀوشيه سڌرندو ۽ ٻي طرف اروڻا ناهي ته دک. هر هر هن جي ڪمي محسوس ٿئيس. گھر ڄڻ خالي خالي هو. ڪارتِڪ ته هيو، هن جي حاضري ڪيتري ڏسجي؟ ڌيمي ڌيمي ڪنچن کي هير پئجي ويئي. دک جي دوا وقت جو وهڪرو! ڏينهن، مهينا ۽ ورههَ گذرندا رهيا.
هڪ ڏينهن صبوح جو لڳڀڳ ساڍي ستين لڳي ڪنچن رنڌڻي ۾ هئي ته ٻاهران در وٽ جسو ٽپاليءَ اچي هوڪو ڏنو.
“ هلو گوراڻي ماءُ. مٺو مُنهن ڪرايو. سٺا سماچار کڻي آيو آهيان.” اڱڻ ۾ پير پائيندي ڪنچن کي ٿيو ڇا هوندو؟ هوءَ پوين ويهن سالن کان هڪ ئي خبر جي واٽ نهاريندي رهي هئي ......