جڳ هٿيارن جي ڇانوَ ۾
مون وٽ سڀڪجھ ماڻهپو، جنهن ۾ ڦند نه ڦير
هي لاشن جو ڍير، پنهنجو ڏوههُ پڇي پيو.
گونگي هن جهان ۾، ٻولي ٿو هٿيار
بارودي بازار ۾ آ، وڌي ويو واپار
امن جو آثار، هر هنڌ مٽبو ٿو وڃي
ڌماڪي ۾ ڌار، ڌَڙَ سِسيءَ کان ٿي ويا
رانديڪا ۽ ٻار ڪوئلو ٿي ويا ڪار ۾.
آهي وچ بازار ۾، رَتُ ائين هاريو،
ڄڻ ڪنهن پٿاريو، اجرڪ آهي ايلفيءَ ۾.
نفرتن جي ٻج مان ڦٽيا هن هٿيار
هاڻي هر هنڌ ٿي هلي، گوليءَ ۾ گُفتار
پئجي ويا ڏار، محبت جي ديوار ۾.
ڀريل وچ بازار ۾، شعلو اڏاڻو
مومل مُئي مچ ۾، رُلي ويو راڻو
سُڏڪي، ٿي ساڻو، سج ٻڏي ويو سمنڊ ۾.
ڪاري ڏامر روڊ تي، ٻانهون ڌڙ مٿا
ڳِجھن جا جتا، لٿا لالو کيت ۾.
ڪرفيوءَ منجھ پکيئڙا، اڏرن ٿا آڪاس
ماڻهو بند گھرن ۾، اڻپوري هر آس
رُڪ سندا راڪاس، رمندا وتن روڊ تي.
ڪيڏي آهي اُداس، هيءَ ايلفيءَ جي شام
دونهين ۾ گھٽجي ويو، سارو سُرهو واسُ
ماڻهپي جو ماسُ، سڙي ٿو بارود ۾.
بم جيئن بيروت ۾، لالُ تيئن لاکاٽُ،
ساڳيو ستم ــ گھاٽُ، هر هنڌ آ حيوان جو.
فلسطيني ڪيمپ ۾ بُکَ سندو راڪاسُ،
کائي ماڻهوءَ ماسُ، ڪونه سُڃاڻي ڪنهن کي.
بُک اڳيان بي معنى، آهي هر ناتو
مُئل ماءُ جي ماسَ لئه، پُٽ به آ آتو
ڪنهن ٿي ايءُ ڄاتو، ڌرتيءَ تي ٿيندو ائين.
پاڇا پهتا ماڳ تي، پٺتي سڀُ انسان
ٿڪجي پيا پنڌ ۾، اڻپورا ارمان
خوابن جا مهمان، رات رهن ٿا هڪڙي.
ورديءَ منجھ وري آ، موٽيو مدد خان
لوهي گھوڙا ڊوڙيا، وستيون سَڀُ ويران
ڌارين جو دهمان، اڄ به ساڳيو سنڌ ۾.
ڪکاوان جھوپا، جن ۾ ڪجھ انسان،
ويا اُڏائي تن کي، تاتاري طوفانَ
رهيا ڪين نشان، ته هت به ڪوئي ڳوٺ هو.
تاتارين تنبو، کوڙيا اڄُ ڪراڙ تي،
ڪنول ڪوماڻا، هرطرف، بارودي بدبُو
خوشي ۽ خوشبو، ٿي مهانگي ڏيهه ۾.
ويري! تنهنجو وسُ آ، منهنجا خواب اُجاڙ
سنگ نه منهنجا ساڙِ، هي جي نسريا پوک ۾.
شام لٿي آ ڳوٺ تي، پر نه پکي آيا
شايد ڦاسايا، مارين مڪر فريب سان.
شام لٿي ا ڳوٺ تي، جليو ڪٿ نه ڏيئو
پاتو ڪنهن نه ليئو، نه ئي ٻارن ٻوليو.
روئندي رات کُٽي، لُڙڪَ سُڪا هر اک جا
ڳاڙهي باک ڦُٽي، گوپانگن جا ڳوٺ ۾.
گوليون گوپانگن کي، مسجد منجھ لڳيون
حيوانن کڳيون، هنيون وڏيءَ هيج مان.
سفر منجھ شهيد، ٿيا مسافر ڏيهه جا
اڄُ به آهن يزيد، هٿيارن جي ڇانوَ ۾.
زخمي بس جي شيشن تي، رتُ جي گلڪاري
ساري سواري، گولين سان وئي گھائجي.
ڌرتي تنهنجا گُل، بوٽن هيٺ لتاڙيا
پرمل ۽ ٻاگھُلَ، ڪيئن پائينديون گجرا.
مُند نه ڪائي موت جي، پِڙَ جو موت ڀلو
هلندا هوت هلو، سونهن سڏي ٿي پاڻ کي.
جيڪي اڄُ ٿيو، وري نه ٿيندو هيل
ڌرتيءَ جا ڌاڙيل! ڏيهه سڃاتو توکي.
سُک ۽ سُرهاڻ جُون گھُلن هوائُون
گھوٽَ لهن لائُون، سدا پنهنجي سنڌ ۾.