لوڪ آڏو ڀل نه مونکي سار تون
نانءُ منهنجو دل ۾ ئي اُچار تون
هر اکر ۾ باهه ٿِي ڀڙڪي پئي
برف بڻجي لفظ منهنجا ٺار تون
هيکلائي ٿي پئي جن کي ڏنگي
ڪي گھڙيون تن سان به گڏجي گھار تون
ڪين رکُ تون دوستي مونسان ڀلي
پر نه دشمن جو رويو ڌار تون
جسم جي اوندهه سڄي ويندي هلي
ذهن ۾ هڪڙو ئي ڏيئو ٻار تون.